 |
04-04-2009, 01:50
|
#1 |
Yalnızlık
İnsan yalnız olduğunu en çok hastalandığında anlıyor... Hele soğuk algınlığı ise o hastalık, çok kötü... Ateşiniz bir çıkıyor, bir iniyor... Siz "Üşüyorum!..." diye mızıldanarak üst üste hırkalar giyerken alnınızdan öpüp "Senin ateşin var!" diyerek hırkalarınızı zorla, size rağmen çıkaracak birisi olmayınca anlıyorsunuz ki yalnızsınız... Tüm ateşi çıkan hastaların aksine, kendini koruma güdüsü ile üşüdükçe soyunmaya başlayınca anlıyorsunuz ki yalnızsınız... Yanınızda sevdiğiniz olmayınca soğuk algınlıkları kalbinizi daha çok yaralıyor... Anlıyorsunuz ki soğuk algınlığında sevdiklerinizin yaptığı ve sizin, söylene söylene katlandığınız o ilk yardım müdahaleleri, yaşamın anlamıymış... Siz, çocukluğunuzdan kalma bir alışkanlıkla kendi kendinize tarhana çorbası pişirirken ahşap, iki katlı bir evin tahta sedirinde, ananızın pişirdiği ve sizin, nazlana nazlana onun elinden içtiğiniz çorbanın kokusu tüterken koku almayan burnunuzda anlıyorsunuz ki siz yalnızsınız... Anlamını bilmediğiniz göz yaşlarınız, yuvasından fırlayacak gibi zonklayan gözlerinizden, sessiz sessiz süzülürken hiç kimse sevgi ile size sarılıp "Aman da benim aşkım hasta olmuş, çocuk gibi ağlarmış..." diye dalga geçmeyince anlıyorsunuz ki siz yalnızsınız... İşte öyle durumlarda eliniz telefona uzanıyor ve kilometrelerce uzaktan en bilindik numarayı çeviriyorsunuz... O daha ilk sözcüğünüzde anlıyor hastalığınızı, endişe ile soruyor: "Ah yavrum hasta mısın? Nasıl üşüttün öyle... Evde ilaç yok mu yavrum... Kalk, kalk hadi bi ılık duş al... Bak! üşüyünce örtüp bastırma üstünü, Allah korusun, çocuğum havale falan geçirirsin.. Ah! şimdi sen ateşinin yükseldiğini de anlamazsın... Kuzum, bi tarhana çorbası yap kendine, nane limon falan yok mu? ..." Ve siz hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlayınca anlıyorsunuz ki en çok da hastalanınca koyuyor insana, yalnızlık... ALINTI |
|
|
|
|
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 2 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 2 Misafir) | |
|
|
Normal
