Yazmaktan usanmadı kalemim..Çünkü susmadı yüreğim..Neleri gördü nelere sustu neleri yok saydı ama sana bir sana susmadı..ßitmedi ne yapsam haykırışları sözleri kanaması..

Ne duvarlar ördüm senden öncesi ve senden sonrası ama hiçbir duvar tanımadın sen..

Kocaman dediğim yüreğimi kaç kere yıktın da ses etmedim..

Derlerdi inanmazdım Ankara’da aşık olmak zor diye,Ankara’da aşık olmak zor değil cehennem ateşine atmakmış kendini iki gözüm..

Kar kaplasa da başkenti,sel götürse de caddeleri en ücra köşelerinde bir biraya sigara dumanına sarsan da benliğini,sevinçleri,hüzünlerini,gençliğini ve yaşamaya isyan ettiren geleceğini bir sen varsın yine ıslanmayan yok olmayan yaşlanmayan..

Çoğu kez sensiz sessiz attım çığlıklarımı çoğu kez yalnız..O kadar azdır ki yüzüne söyleyebildiklerim..Hem sevgim hem nefretim..

Yalan diyordu birileri ama hiç susmadan koca bir yalan..

Yalan neydi?

Sen mi?

ßen mi?

Yoksa hesabını kesip üstü kalsın dediğimiz aşkmıydı?

Yalanı öğrendim ben biliyor musun?

Yalan ikimizin arasında paslaştığımız aynı zaman da paylaştığımız,diyemediklerimize dediklerimizden daha kolay dur dediğimiz,kendimizi yok etmeye hazırladığımız,GİT derken ama içimizden sessiz çığlıklarla gitme deyişimizi dışarıya vuramamak,sonra kayıtsız bir gülüşle ben zaten yol vermiştim demekti yalan..

Ne kadar kolayız biz insanlar..Ne kadar kolay harcıya biliyoruz uğruna ölmeyeceğimizi bile bile ölüm cümleleri kurup kendimizi bir batağa sokup boğazımıza kadar çamura bulanıp çıkıp paçalarımızdan rezillik akmasına yine kayıtsız bir gülüş çakıyoruz..

İşte bundandır ya bugün şimşekler çaktı beynimde..İlk defa inandıklarımı,yaşadıklarımı,yalnızlıklarımı,sevgim i,hüznümü,gelmelerini,gitmelerini,gitmelerimi kaçtığım bütün duygularımı yanıma alıp ellerimi havaya açıp bir kez daha son kez bilerek,teslimiyetle seni diledim;

Ve Olmayacak Bir Duaya Amin Dedim..