 |
11-02-2010, 16:33
|
#1 |
Veda acısı
"Insanlarin birbirini tanimasi icin en iyi zaman, ayrilmalarina en
yakin zamandir", der Dostoyevski... Veda acisi, kabugunu soyar insanin; yildizini kaziyip cirilciplak ortaya serer. Birlikteligin örttügü tüm kusurlari ayrilik sergiler. Bir ayrilik arifesinde helallesilir ve o an hakiki tabiatlariyla yüzlesilir. "Ölene kadar" diye söz verilmistir, ama "ölüm yolunda" baska tercihler belirmistir. Kararsiz prensesin vicdani azap cekerken 7 cücelerin somurtkani "aklini basina" al diye fisildar kulagina; haytasi ise "kalbinin sesini" dinle diye cekistirir eteginden. Hep hayran bakan gözlere, hatalar takilmaya baslar. "Ama"yla biter alelade iltifat cümleleri: "Sen iyi bir insansin, ama arkadaslarin kötü", "Seni seviyorum, ama bu iliskide mutlu degilim", "Ben baska türlü bir beraberlik düslemistim" vs..vs.. Sonra gelsin uykusuz geceler... bir türlü karar verememeler... ruhen gidip gelmeler... "Hele biraz daha zaman gecsin" diye nikah ertelemeler... Birlikteymis gibi yaparken,sevecek baska yüzler, yüzecek baska denizler kollamalar.. "Aslinda bütün bunlar bizim iyiligimiz icin"e kendini kandirmalar. Sonrasi hep ayni: Bekleyenin "Hani sonbaharda bulusacaktik. Hazan geldi gecti, sen gelmez oldun" sizlanmalari... Bekleyenin "Geliyorum az kaldi" oyalamalari... Bittigini bile bile isi uzatmalar; söyleyemedikce hepten bataga saplanmalar... Terke makul bir gerekce ararken hepten carsafa dolanmalar... Veda konusmasinda süslü iltifat cümlelerinin arasina, o cümleleri hiclestiren mayinlar serpistirmeler... Üzgün görünmeler... bagis dilenmeler... "...ama kacinilmazdi" demeler... "Sözünden caydin" yakinmalarini "Sen de eski sen degilsin. Degismissin" diye gögüslemeler... ....asıl kendinin degistigini bilmezden gelmeler... Ve son sahne: Terk edenin o mahcup "Yapamiyorum, dayanamiyorum..her seyi denedim.." itirafina karsilik terk edilenin kirik calimi: "ugurlar olsun! Ben yoluma devam ediyorum". Ihanetler hep böyledir: ilki, bir yenisine gebedir; ikincisi daha az aci verir. Ondan sonra dur durak yoktur: Güvenilmez asik, sevdikce kiran, gezdikce ardinda bir kirik kalpler mezarligi birakan bir dervise döner. Artik acilara hapsolmustur: Bulusmak istedikce ayrilacak, birlesmeye calistikca parcalanacak, sonunda terk ettiklerinin "ah"i tutup, terk edildiginde, mukadder yalnizligina kapanacaktir. CAN DÜNDAR |
|
|
|
|
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| Seçenekler | |
| Stil | |
|
|
Normal
