 |
11-05-2008, 14:20
|
#1 |
Ve Bir Gün...
Karanlık dünyası... Tozlu,eski bir koku... Aydınlık rüyalar... Sandıktan çıkma hayalleri...  Zamanın birinde,sandık içinde yaşayan bir kız varmış...Tozlu,eskiden kalma bir dünyası içinde öte dünyaya adım atmayı düşlermiş...Orada çok mutlu olabileceğine inanırmış...Karanlık acıtırken ruhunu,sandığına sığamazmış...Öyle hayalleri varmışki sandığının ardındaki dünya büyülermiş ruhunu...Ama nasıl çıkacağına dair hiçbir fikri yokmuş... Uğraşmaya denemeye başlamış,günün birinde...Denemekten ne çıkar ki diye düşünmüş...Kaybedeceğim ne olabilirki demiş... Başlamış uğraşmaya...Sandığını açmaya...Bir şekilde çıkabileceğine eminmiş... Uğraşmış günlerce...Sandığın kilidi olabilirmiş,yada ne kadar çok ses çıkarırsa birileri duyabilirmiş...Tekmeler atmış,bağırmış,ağlamış,uyurken bile hıçkırıkları sandıkta yankılanmış...  Ve Bir gün; Sandığın Kapağı açık uyanmış...Şaşırmış önce,ne yapacağını bilememiş...Bakınmış etrafına...Kafes kapağını açık gören ürkek kuşlar gibi durmuş bir süre... Sonra ürkek,çekingen çıkmış sandıktan... Etrafındaki dünyanın aydınlığı kamaştırmış gözlerini,bakamamış bir süre...Aydınlık acıtmış gözlerini... Öte dünya farklıymış,büyülü gibiymiş,rengarenkmiş... Her yerde bir ışık demeti,yeni dünyalar varmış...Kaptırmış kendini,günlerce uyumadan bu renk demetine bakınmış... Kar yağmış birgün...Bembeyaz taneler düşüyormuş üstüne...Bütün heryeri kaplayıp,bembeyaz,tertemizleştiriyormuş renkleri...Temiz ve saf yapıyormuş... Gülmüş kız kendi kendine... Beyazın tadına varmış... Birçok dostu olmuş,birçok kişiyle gülmüş günlerce...Hayatta hiç gülemediği kadar gülmüş... Onların dertlerinde çırpınmış bir kuş misali,kendine dert edinmiş... Elinden geldiği kadar kucak açarken,mutluyum demiş...Gülümsemiş...  Birgün; İnsanlar yeter artık!!!demişler... Sandık kızında birşey varmış...Onları uzaklaştırmış kendinden...Her giden dost yeni bir yara açmış kalbinde,ruhunda... Her yeni el tutuş canını yakmaya başlamış.... Çok acımış... Günlerce kan akmış içine... Bakınmış,devam edip yine yeni yeniden demiş herkese... Çünkü bu dünya güzelmiş... Hala böyle düşünmeye devam ediyormuş... Taaakiii; Kalbinin kırılacak yeri kalmayana kadar... Ruhunun yıkıntı haline geldiği güne kadar... Gözyaşlarının içine akıp asit etkisinde içini yakmasına kadar... Artık eskisi gibide değilmiş zaten büyülü dünya... Herşeyin arkasında sahtelik varmış... Renkler bile aydınlık değilmiş aslında... Gerçeği saklıyorlarmış... Aldatıyorlarmış... Durmuş bir an...renkler,dünya,insanlar o kadar canını yakıyorlarmışki,bunun tarifi bile yokmuş... Tekrar sandığına dönmek,karanlığında huzur bulmak yapılacak en doğru şeymiş... Çünkü ona sandıktan başka dost yokmuş...Günlerce konuşsa,dertlense dinlememezlik etmezmiş... Az da olsa mutlu olduğu anlarda,onun mutluluğunu gözyaşına çevirmezmiş... İçinde tarifi olmaz yaralar açmaya çalışmazmış... Geri Dönüş; Sandığına döndüğünde o kadar huzur içinde hissetmişki kendini,bir anlık bu heyecandan içindeki yaralar acıyıvermiş...Herşeyin etkisiyle sandığına girip ağlamaya başlamış... Günlerce ağlamış... Günlerce... Gözleri karanlığı kavrayıp,bu eski dostu kabul edince susmuş artık... Ve sandık kızı,sandığında bildiği karanlık huzurlu dünyasında yaşamaya devam etmiş...İçinde hırpalanmışlığın yorgunluğuyla... alıntı |
|
|
|
|
|
|
|
|
11-05-2008, 15:02
|
#2 |
|
tesekkürler hasret yüregine saglık
 |
|
|
|
|
|
11-05-2008, 15:41
|
#3 |
|
Rica ederim...
|
|
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
