Sözcüklerin yetersiz kaldığı an
Özlediğimiz belkide O'ndaki kendimiziz...en çok ondayken kendimiz oluyorduk...gülüşlerimiz anlam buluyordu...Aşkla bakıyor yürekle konuşuyorduk...
özlediğimiz bizdeki O...ellerimiz yerine yüreğimize dokunuşuydu...çocuğun gibiyken anne oluvermesiydi....baba olmasıydı sıcacık bakışlarda...tek girdiği yaşantında herşey olabilmesiydi...acı verişiydi belki...O'ndan gelecek herşey gibi acıda kutsal değilmiydi zaten...
Bilerek girdik belki bu yola...çoğu zaman yalnızlığı göze alabilmek değilmidir zaten aşk...en büyük yalnızlığın o olsada yine O'nunla doldurabilmektir o koskocaman yalnızlığı....gözlerini O'na kapatırsın o bitmeyecek gibi gelen gecelerde....şiirlerin hep O'nadır...çoğu yollarda O'na dair bir anın vardır...dinlediğin şarkıda nota oluverir birden....O'nun yarattığı yalnızlığı yine onunla paylaşırsın....belki bedenen değil ama sen istediğin sürece hayaliyle,düşüyle yalnızlığının en büyük ortağı yine O oluverir.....
sözcükler yetersiz kalır bazen...işte o zaman yüreğindekiler damla olup akar gözlerinden...yine O'nadır...yine O'nun yüreğinedir gözlerinden süzülenler....acıda verse O hep yürektedir gitmez biyere....sevdanın hamurunda acı vardır zaten en çok...yüreğini sevdaya açmışsan acıyıda kabullenmişsindir ilk baştan...
kimbilir belkide birgün çekip gideriz yokluklarından....
|
07-06-2008, 00:11
Normal
