Azmin karşılığı dedikleri bu olsa gerek.
Sabırla, inatla mücadele ediyorlar ve asla yılmıyorlar.
Dün akşam televizyon kanallarında,ABD Temsilciler Meclisi Dış İlişkiler Komitesi’nde oylanan sözde "Ermeni soykırımı" tasarısı görüşmelerini izlemişşinizdir.
Bizim delegasyon daha oylama bitmeden ta Washington’dan Türkiye’deki televizyon kanallarına bağlanıp erken zafer naraları ile laf yetiştirmeye çalışırken, Ermeni delegasyon oylamanın bitiş saatini geciktirip koridorlarda kendi lehlerine oy kullanacak üye avına çıktılar. Son saniye 3’lüğü ile 22-19 olan skoru 23-22’ye getirmeyi başardılar.
Bu tablo bana oldukça tanıdık geldi.
Malum, I. Dünya Savaşı’nı kaybettik.
18 Ocak 1919’da Paris’te toplanan Barış Konferansı, I. Dünya Savaşı'nı sona erdiren antlaşmaların hazırlandığı uluslararası bir konferans oldu. Konferansa savaşı galip tarafta bitiren 32 ülke katılmıştı ama, İngiltere ve Fransa toplantıya hakimdi.
18 Ocak 1919’da Paris’te toplanan konferansta, Osmanlı Devleti’nden hiçbir Türk delege yokken, buna karşılık konferansta iki Ermeni delege davalarını anlatmak üzere yerlerini almıştı. Daha da önemlisi, Ermeniler daha o tarihlerde bile profesyonel anlamda bir lobiciliğin faaliyetini gösteriyorlardı.
Toplantı sırasında içerde iki delegeleri bulunmasına rağmen, çeşitli uluslardan sayıları kırkı bulan bağımsız Ermeni delegasyonu da konferans alanında faaliyet gösteriyordu. Bunların yaptıkları iş sadece lobi faaliyetiydi. Tek işleri, İtilâf Devletlerine mensup delegeleri etkilemekti. Bunlar, kurulması düşünülen Ermeni Devletini Amerika’nın himaye etmesi fikrini empoze etmekte büyük ölçüde başarılı oldular. Nitekim Ermeni isteklerini kapsayan bir muhtırayı 26 Şubat 1919’da Paris Konferansı’nda toplantı gündemine aldırmayı başardılar.
İngiltere ve Fransa, faturasının ağır olacağını tahmin ettikleri Ermenileri himaye meselesini Amerika’nın üzerine yıkmak istediler. Nitekim 7 Mart 1919 tarihinde Amerika’nın Ermeni mandasını kabullenmesi konusunda Lloyd George ve Clementau tarafından gündeme getirilen teklife Amerikalılar olumlu baktılar. O gün bugündür Ermeniler Amerikalılara, o gün kendilerine verdikleri sözü hatırlatıyorlar.
Herkes oradaydı...
Ermeni yandaşı yüzlerce gazeteci, yazar, şarkıcı, profesör, senatör ve eski bakan Ermeni davasını anlatmak için Paris’te konferanslar düzenlediler ve konferans devam ettiği sürece Paris’in gündemine hâkim oldular. İtilâf Devletlerinin devlet başkanları Wilson (ABD), George (İngiltere) ve Clemenceau (Fransa)’nın peşinden bir dakika bile olsun ayrılmayan Ermeni delegeleri, bu insanlara sürekli olarak Ermenistan’a borçlu olduklarını söylediler. Tıpkı Ermeni lobicilerinin dün yaptığı gibi.
Türkiye’nin durumu ise malum. Sırf AK Partili bir isim seçilmesin diye CHP’li ve MHP’li üyeler Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi (AKPM) Başkanlığı seçiminde Mevlüt Çavuşoğlu’na oy vermediler. Muhalefet Avrupa’da böyle yaparsa, Amerika’da Ermeni’nin yaptığına ne ölçüde kızabilir ki insan.
“Türk Kurtuluş Savaşı” kitabımın yazım sürecinde (Timaş Tayınları,) 18 Ocak 1919’da Paris’te toplanan Barış Konferansı sırasında Ermenilerin lobi faaliyetlerini incelediğimde, ülke olarak biz bugün bile bu çapta lobi faaliyeti yürütemiyoruz diye hayıflanmış, acaba bu çalışmalar biraz abartılı mı anlatılıyor hissine kapılmıştım. Fakat dün akşam gördüğüm manzara, 91 yıl önce Paris’te Ermenilerin sergilediği lobi faaliyetini daha iyi anlamama neden oldu.
Bıkmıyorlar, usanmıyorlar, yılmıyorlar.
Haksız davalarını anlatmak için dünyayı ayağa kaldıran Ermeni lobisine karşılık, Türk diplomasisinin yıllar yılı yetersizliğini kabul etmek lazım. Tıpkı, bölücü örgütün dünyanın dört bir yanında yürüttüğü çalışmaların bir yandaş çevre oluşturması gibi.
O ülkeler zaten bu işlere çanak tutmaya hazırlar deyip kesip atmamak lazım.
Biz bu olayı sadece her yıl bugünler geldiğinde, ‘Türkiye’yi küstürürseniz bölgede Amerikan çıkarları heba olur’ anlayışı ile oldukça sığ ele alıyoruz. Kendimizi naza çekip ancak erteletebilmeyi başarı sayarken, buna karşılık Ermeni tarafı yılın 365 günü değil, 91 senedir sadece ABD’de değil dünyanın her ülkesinde her daim çalışıyor.
Biz ise sadece ABD’ye takıldık kaldık. Kaç ülkenin Sözde Ermeni Soykırım iddialarını kabul ettiğini bileniniz var mı? Şimdiye kadar aralarında hatırı sayılır ülkelerin de bulunduğu 19 ülke, “Ermeni Soykırımı” iddialarını tanıdı. Sözde Ermeni iddialarını içeren tasarının ABD’de Kongre’den geçmesi halinde “Soykırım” iddialarını tanıyan ülkelerin sayısı 20’ye yükselecek.
Yeni fırsatlar...
Duygu kırılmasına bağlı tepki politikası geliştirmekten öte, bence rasyonel bir yaklaşımla dış politik anlayışı yeniden tanzim etmek gerekiyor. Bu olay, Soğuk Savaş döneminden kalan alışkanlıkla göbeği Amerika’ya bağlı bir yaklaşım içinde onlarca yılını bu eksende geçiren Türkiye için fırsat oluşturabilir. Sayın Ahmet Davutoğlu’nun bu yönde bir vizyon sergileyeceğine ve hükümeti bu istikamette bilgilendireceğine de inanmak istiyoruz.
Son olarak bir de şu var. Gergin ülke gündemi keskin bir iktidar muhalefet ayrışması oluşturdu. Bence hükümet ABD’ye tavrını yansıtırken, bu vesile ile derhal muhalefeti de yanına almalı ve bu duruşu beraber sergilemeliler.
Böyle bir çağrıya kamuoyu baskısı ile muhalefetin uzak durması zor görünüyor.
Bu süreç, iç barış için yeni fırsatlara da zemin hazırlayabilir.
Prof. Dr. Osman ÖZSOY