Yüzüne Bile Bakmadığım Ruhum Geri Döndü Bugün….O Beni Affetti Ben Gidenleri Asla…!

[Hasret]

Geçebiliyormuş meğer günler…
çoğu düştü takvim yapraklarından yere….
ve her düşüşle sen de düşüyordun gözümden…
her güne bir acı sığdırdım…
inadına elimle yırttım, fırlattım…
acı benim değil miydi…?
ona bile sahip çıktım…
gittiğim her yere taşıdım…
kah gözümden aktı görmediler, kah kahkahalarımın ardından patladı farketmediler….
biraz aşıma kattım…
biraz koynunda uyudum….

”terk etmek” bunun adı…
kolay mıydı öyle acıyı yüzüstü bırakmak….
bırakılmıyordu işte….

bal çalınmamıştı ki yüreğime…!

acıyla sıvanmıştı ve hakkını vermek lazımdı….

Öyle ya korkunun ne kadar üstüne giderse, o kadar emin olur ya insan kendinden;

Dışı beton bedenimin içinde ne depremler kopuyorken, her bir hücrem sızlıyorken acıdan

ve bana değil emanet, resmen devredilmişken ”acı…!”

ben yüreğime de acımada sahip çıktım…..
Ve piştim…!

Sabrın sonu selametmiş….yüzüne bile bakmadığım ruhum geri döndü bugün….o beni affetti ben gidenleri asla…!

şimdi salına salına düşüyor takvim yaprakları yere…hiçbirine el sürmüyorum…ben dimdik ayaktayım…düşenler yansın derdine…

sahip çıktıkların hıyanet etmezmiş
acı bala dönüştü
balı ben çaldım yüreğime..!!!!