Bana aşkı yazar mısın şair?

[Hasret]

-Bana aşkı yazar mısın şair?
- Yeterince yazıldı ve katledildi bu kelime, biz hiç bulaşmayalım…
- Aşkın varlığına mı bu kayıtsızlığın, yoksa inkarına mı delalet bu yazdıkların..?
- Varlığını inkâr onuruna yakışmaz doğruların, yokluğuna bir kanıt bulamadım…
- Sen âşıksın!
- Sanmam, hala nefes alabiliyorum çünkü.
- Ama eksiliyorsun, farkında mısın?

Evet, eksiliyorduk an kaybederken hayat.
Farkındaydık ta hani. İzliyorduk olup biteni yorumsuz.
Sus!
Sus ki onuru kırılmasın konuşamadıklarımızın.
Sızım!
Yokluğunda batırılmış bir gemi daha say, yanağımdan her devrileni.
Sahi, daha neleri yıkıp döker sukutu sevdamızın…
Ve bir ayrılık akşamına daha maruz kalmış bir yanımız.
Acıya hoş geldik, hazır mıyız?

Haklısın belki, hayra yorulacak düşümüz kalmadı.
Karamsarlığı bulaştırmalıyız kurduğumuz cümlelere.
Gülümsemeyi öğrenmeden önce, yüzlerimize asmalıyız “asık” sıfatını.
Vuslatı değil, firakı anlatmalı yazdıklarımız.
İyi de, biz neden bu kadar “aşk” olmalıyız?

Yanmadan aşk olmazmış, kabulümüz.
Peki, yanacak yanımız kalmayınca aşkı nerede araca yağız.
Şimdi aklıma takıldı, biz “âşık” mıyız?
Yoksa eksiltili cümlelerde anlamsız mı kaldı üç noktamız..?
Belki de bundandır acıya aşinalığımız.
Bence buraya bir ünlem (!) bırakmalıyız…
..
- Acaba ölürsek biter mi aşkımız?
- Sanmam, o zaman daha güzeline tutulacağız…