hiçbirşeye yetemediğin anlar vardır

[geist-madchen]

Hiçbir şeye yetemediğin anlar vardır.
Yaşadığın her şeyin sabun köpüğü olduğunu anladığın,
Baloncuklar teker teker patlarken,
Her şeyi kaybettiğinin farkında olup da, hiçbir şey yapamadığın.

Binlerce cevapsız soru içinde, hayata cevapsız kaldığın,
Kimseyle konuşmak istemeyip, kendine çağrılarını bile meşgule aldığın..

"Ben güçlüyüm" yalanını her söylediğinde aynaya,
Yüzün kızarır böyle zamanlarda.
Hayat güçlüdür.
Gerçeği bilmek kimseye bir şey kazandırmayacağından,
Herkes kendi gücüne inanmak ister.

Sonra bir anda, sessiz bir sabaha gözlerini açarken;
"Hayır," dersin..
"Güçlü falan değilim ben" ..

Bir anda tüm mücadeleden vazgeçersin..
Tüm kavgalarından...
Her şeyi olduğu gibi bırakmak, ayak uydurmak ister,
Sessiz bir kabullenmişliğe bürünürsün..

"Olduğu kadar" cümlesi girip yerleşir hayatına;
"Olmalı" kelimesi terk edip gider cümlelerini..
"Olduğu kadar" yaşamaya başlarsın "olduğu kadarıyla" ..

Beklentiler, hayaller boş gelmeye başlar artık..
Kimse senden bir şey beklemesin istersin,
Sen hayattan bir şey beklemezken...

Yorgunluğun, yılgınlığın arttıkça zincirler seni,
Bırakıp kaçma, yeni hayaller kurma,
Yeni bir şeylere başlama hevesi yaşamından uzaklaştıkça;
Asla bitmeyecek yorucu yokuşlar gibi, isteksiz bırakır seni hayata karşı..

"Ben buyum" dersin..
"Olduğum kadarım"
"Çabalamanın anlamı yok daha fazlası için" dersin...

Ve.. Kaybedersin..