yaralarımın acısını iyiden iyiye azdırdı

[geist-madchen]

Öyle çok canım yandaki,içimde yılların açtığı yaralar kabuk bile bağlamadı.Ben o yaralarla yaşamayı öğrenmeye çalıştım,bir öğrenci misali her yaptığını her gösterdiğini kabul edip,susup içimden bir çocuk korkusuyla ağlayarak,hıçkırarak ama hiç belli etmeden.Sanki bir kapı arkasından biri gelip de neden ağlıyorsun deyip dövecekmişçesine sustum!

Bir gün geçer sandım bu yaşanmış,hissedilmiş olan bütün acılar,ama hep aynı hızla ilerlediler.Yaralarım hiç kapanmadı gittikçe derinleşti,her seferinde daha çok acıdı canım,uyuyamaz oldum,konuşamaz oldum,ağlayamaz oldum ve bakamaz oldum çevreme gören kör misali körebe oynadım bir yaşam boyunca ve hep sustum!

Zaman ilerledikçe tüm olan bitenler yaralarımın acısını iyiden iyiyi azdırdı,elim kolum bağlı oturdum hep,bir şey yapamadım,güneşim yok olmuştu bende gündüze dair hiçbir iz kalmamıştı,hep geceydi bendeki günler gökyüzüm hep siyahi bir renge boyanmıştı,bir tek ışık gölgesi bulunmaz oldu yıldızlarım bile birer birer yol oldular,her birini kaybettiğimde içimde bir ceset bulundu ve ben buna rağmen sustum!

Ve ben bunlara rağmen ağzımı açıp tek kelime etmeyeceğim susacağım ve susuyorum da!Haydi hayat artık ne yaparsan yap ben SUSMAKTAYIM…

[kAcAhK]

teşekkürler emeğine sağlık...