Yüreğimi İncitiyor İhanetler...

[Hasret]

*Dudağımda güz türküleri birikiyor, şiirler dökülüyor kaldırımlara sonbahar
seslerinden. Ürküyorum&
Oysa mevsim bahar mevsimi, gül mevsimi, umut mevsimi. Göç etmiş hüzünler,
acılar, başka alemlere. Çiçekler selam gönderiyor yeni yetme sevdalara&
Ama ben sevinemiyorum, bütün ihanetler iz bırakıyor yüreğimde& Mutsuzum,
kalabalıklar içinde yalnız ve avuntusuz, hiç bir neden derinliğimi
doldurmuyor& Hep bir yerlere gitmeleri özlüyorum& Özledikçe ıssızda kendini
arayan ve kanayan dervişler gibiyim&

Renkleri solmuş güz yapraklarıyla saklıyorum yüzümü, inadına kimsesiz
sözcüklerle yürüyorum. İnadına kesmiyorum saçımı sakalımı& Yabancı bir
ülkenin sokaklarında hayatı adımlarken, üzgün kuşlar üşüşüyor saçlarıma.
Soğuk, ıssız ve eğreti bir gülüşle hayatı anlamdırmaya çalışıyorum, olmuyor&

Bütün acılar eskise de yerine yeni acılar yeşeriyor. Yağmur yağıyor
sokaklara, yüreğime gözlerim yağıyor, ıslanıyor duygular& İnsanlardan ve
küçük hesaplardan anlamıyorum. Anlamak da istemiyorum. Bazen öfkeleniyorum
iki yüzlü, içtenliğini yitirmiş dostluklardan, çıkarcı ilişkilerden kaçıp
kurtulmak istiyorum&
Rüzgar esiyor, üşüyor gözlerim& Herkes kendi acısını taşıyor yarınlara.
Kimse dönüp bakmıyor yureğimdeki acıya&

Yıldızlı geceler kayboldu artık. Kirli düşünceler, onursuz davranışlar,
insanın yüreğini incitiyor. Her ihanet kan oluyor ciğerime& İnsanların
kirlenmiş nehirlere benzediği bir iklimde temiz ve onurlu kalmak ne kadar da
zor. Nereye gittimse kahpe ilişkiler kesmiş yol başlarını, ne yana döndüysem
ihanet&

Susmanın sınırını tüketiyorum artık. Haykırmak geliyor içimden var gücümle,
tüm kahpeliklere. Tiksindiriyor beni ucuz çıkar ilişkileri& Durmadan bir
öfke büyüyor içimde, bunalıyorum bazen, hiç bir tarafta esmiyor rüzgar,
çağıltısı uzak düşüyor suların. Anlıyorum ki, ben bu çağın insanı değilim&

Günlerim hep tek düze geçiyor, alabildiğine boş ve anlamsız. Bir incinmişlik
alıp gözlerimi benden taa uzaklara götürüyor.
İnsanı ve kahpeliklerini iyi tanıyorum artık, kirli, aşağılık şeyleri
unutmuyorum. Bir ihanet gününde ikiyüzlülük hançeri nasıl saplanır yüreğe
onu ögrendim, ögrendim bir ihanet ne kadar kırar insanı&Bir ihanet faslında
bir bıçak ne kadar işler kalbe biliyorum artık&

Uykularıma acılar sızıyor, içim sızlıyor, küle dönüyor, karabasan oluyor
rüyalarım. Düşündükçe yabancılaşıyor duygularım. Öfkeleniyorum&

Unutmak istiyorum gördüğüm bütün ihanetleri, acıları unutmak istiyorum&
Unutmak istiyorum bana edilen bütün kötülükleri, haksızlıkları. Ama
kırgınlıklar kolay iyileşmiyen yaralardır, her anışta kanar içimiz, hele de
yakınımızda duranlarsa ihanet eden&

Ama yinede insan umudunu terketmeden, dişiyle, tırnağıyla mücadele edip, tüm
acılara ve ihanetlere rağmen, inadına, inadına yaşamalı diyorum*