Ve Bir Gün...

[Hasret]

Karanlık dünyası...
Tozlu,eski bir koku...
Aydınlık rüyalar...
Sandıktan çıkma hayalleri...




Zamanın birinde,sandık içinde yaşayan bir kız
varmış...Tozlu,eskiden kalma bir dünyası içinde öte dünyaya adım
atmayı düşlermiş...Orada çok mutlu olabileceğine
inanırmış...Karanlık acıtırken ruhunu,sandığına sığamazmış...Öyle
hayalleri varmışki sandığının ardındaki dünya büyülermiş
ruhunu...Ama nasıl çıkacağına dair hiçbir fikri yokmuş...
Uğraşmaya denemeye başlamış,günün birinde...Denemekten ne çıkar ki
diye düşünmüş...Kaybedeceğim ne olabilirki demiş...
Başlamış uğraşmaya...Sandığını açmaya...Bir şekilde çıkabileceğine
eminmiş...
Uğraşmış günlerce...Sandığın kilidi olabilirmiş,yada ne kadar çok
ses çıkarırsa birileri duyabilirmiş...Tekmeler
atmış,bağırmış,ağlamış,uyurken bile hıçkırıkları sandıkta
yankılanmış...



Ve Bir gün;
Sandığın Kapağı açık uyanmış...Şaşırmış önce,ne yapacağını
bilememiş...Bakınmış etrafına...Kafes kapağını açık gören ürkek
kuşlar gibi durmuş bir süre...
Sonra ürkek,çekingen çıkmış sandıktan...
Etrafındaki dünyanın aydınlığı kamaştırmış gözlerini,bakamamış bir
süre...Aydınlık acıtmış gözlerini...
Öte dünya farklıymış,büyülü gibiymiş,rengarenkmiş...
Her yerde bir ışık demeti,yeni dünyalar varmış...Kaptırmış
kendini,günlerce uyumadan bu renk demetine bakınmış...
Kar yağmış birgün...Bembeyaz taneler düşüyormuş üstüne...Bütün
heryeri kaplayıp,bembeyaz,tertemizleştiriyormuş renkleri...Temiz ve
saf yapıyormuş...
Gülmüş kız kendi kendine...
Beyazın tadına varmış...
Birçok dostu olmuş,birçok kişiyle gülmüş günlerce...Hayatta hiç
gülemediği kadar gülmüş...
Onların dertlerinde çırpınmış bir kuş misali,kendine dert edinmiş...
Elinden geldiği kadar kucak açarken,mutluyum demiş...Gülümsemiş...


Birgün;
İnsanlar yeter artık!!!demişler...
Sandık kızında birşey varmış...Onları uzaklaştırmış kendinden...Her
giden dost yeni bir yara açmış kalbinde,ruhunda...
Her yeni el tutuş canını yakmaya başlamış....
Çok acımış...
Günlerce kan akmış içine...
Bakınmış,devam edip yine yeni yeniden demiş herkese...
Çünkü bu dünya güzelmiş...
Hala böyle düşünmeye devam ediyormuş...
Taaakiii;
Kalbinin kırılacak yeri kalmayana kadar...
Ruhunun yıkıntı haline geldiği güne kadar...
Gözyaşlarının içine akıp asit etkisinde içini yakmasına kadar...
Artık eskisi gibide değilmiş zaten büyülü dünya...
Herşeyin arkasında sahtelik varmış...
Renkler bile aydınlık değilmiş aslında...
Gerçeği saklıyorlarmış...
Aldatıyorlarmış...
Durmuş bir an...renkler,dünya,insanlar o kadar canını
yakıyorlarmışki,bunun tarifi bile yokmuş...
Tekrar sandığına dönmek,karanlığında huzur bulmak yapılacak en doğru
şeymiş...
Çünkü ona sandıktan başka dost yokmuş...Günlerce konuşsa,dertlense
dinlememezlik etmezmiş...
Az da olsa mutlu olduğu anlarda,onun mutluluğunu gözyaşına
çevirmezmiş...
İçinde tarifi olmaz yaralar açmaya çalışmazmış...
Geri Dönüş;
Sandığına döndüğünde o kadar huzur içinde hissetmişki kendini,bir
anlık bu heyecandan içindeki yaralar acıyıvermiş...Herşeyin
etkisiyle sandığına girip ağlamaya başlamış...
Günlerce ağlamış...
Günlerce...
Gözleri karanlığı kavrayıp,bu eski dostu kabul edince susmuş
artık...

Ve sandık kızı,sandığında bildiği karanlık huzurlu dünyasında
yaşamaya devam etmiş...İçinde hırpalanmışlığın yorgunluğuyla...

alıntı