uyan dedi bir ses

[geist-madchen]

Kal rüyamda, olduğu gibi değil de olmasını istediğim gibi sürsün her şey.. Uzun uzun ve anlaşılması zor cümleler kurmama gerek kalmasın, yalnızca sen anla..
…
ama
..sen yalnızca..

Rüya mı bu? Orada beklerken gördüğüm sen misin? Beklettiğim, ama hep beklediğim.. Garip ama değil mi, erkenden olmam gerekirken orada, olamıyorum.. Son dakikaya kadar bekliyorum evde, gelmezsin diye; çıkmıyorum evden.. Bir emin olsam geldiğine derken;
“Geldim” diyorsun, “bekliyorum..”
Sıkışıyor kalbim, kendimi boşluğa bırakıyorum, zamana..
…
ama
..yoldayım geliyorum..

Bir siluet uzaktan, üşümüş.. Elleri cebinde, kulağında bir müzik.. Geçmişten kalma bir yaprak düşüyor, son yaprak belki de.. o koridor, o şarkı.. Beynimi yoruyor hepsi, dursun bu flashback..
Bir yara sızlıyor o an; ağlatmıyor.. ağlamama, izin vermiyor.. Yaklaşıyorum, acıyor.. da; nefes aldırmıyor…
…
ama
… öldürmüyor da sanki…

Yol bitiyor.. sen ve sesin:
“Merhaba”

Bütün merhabalar uyanıyor içimde, bütün duygular gidiyor.. Ben miyim bu? Neredeyim ben? Hala mı rüya.. Bir melodi geliyor derinden, bakıyorum senden.. Son dinlediğin şarkı olsa gerek, müziği duyuyorum da sözler yok.. Çok tanıdık oysa, ay gibi, dinlediğim bütün şarkılar gibi tanıdık.. Sen gibi tanıdık.. Çıkmaz sokaklarda çıkar yol aradığım, her seferinde, her yolun sonunda karşılaştığım enkaz kadar tanıdık.. Ama sözler karakutu gibi yok, arıyorum yıkımların arasında, ahh bir bulsam.. Çözülecek sanki bu rüya.. Uyanacağım.. Bu son sonrası yok, sonra diye bir zaman yok..
notalarım var;
..
ama
sözlerim?

..sözlerimi kaybettim, hükümsüzdür..

“İyi değilsin sanırım, gel dışarı çıkalım”
Evet değilim, hiç iyi değilim.. Sen burdasın ama ben iyi değilim, kalbim.. nefeslerim.. darmadağınım.. Sanırım kuytundayım.. ama soğuk dışarısı, üşüyorum.. Nasıl bir rüya bu, neden saçmalıyorum.. Yanımdasın ama ben üşüyorum, seni göremiyorum, tutamıyorum.. Bakışlarımı kaçırıyorum.. Gözlerim sağda, seninkiler solda.. Değişelim hadi, ben sola sen sağa.. Sesler çoğalıyor evde, gürültü çok.. Yine duyamıyorum seni, kim açtı bu müziği? Bir şeyler anlatıyorsun, hayatı, değişenleri, topladığın parçalarını, bulamadıklarını.. Umrumda mı sence hayat, dinliyor muyum seni.. Sus, sadece sus; bir şey söyleyeceğim ve gideceğim..

“Efendim?”
-Bir şey söyleyeceğim ve gideceğim..
Ortak paydada buluşuyor bir an gözlerimiz, sonra sırasıyla sağa ve sola.. ayağa kalkarken söylüyorum;
..seni seviyorum..
..ve gidiyorum..

Aynı melodi başlıyor yeniden, bu sefer derinden değil, her yerinden bu evin.. Bütün her şey susmuş, yoğun sessizlik.. Odalar küçülüyor, sesler azalıyor.. Sessiz bir fısıltı var kulağımda, balıksın ya, sende susuyorsun.. bende balığım oysa.. Susmalıyım biliyorum..
ama
..bu şarkı..

“bırakın beni bırakın uyandırmayın,
yanıyor canım,uyanırsam ağlarım”