İki Kelimeydi Sana Söyleyemediğim

[kelebek35]

İki kelimeyi bir araya getiremeden yaşadım yıllarca. Ben nezaman konuşmak ya da yazmak istesem ''ali topu at'' kadar saçmalaşırdı cümleler. Konuşmama hakkımı kullanırdım her defasında bu yüzden okul yıllarında kara tahtada ismimi konuşanlar listesinde kimse görmedi. Konuşamadığım gibi yazamıyordum da. Sırf bu yüzden kompozisyon sınavlarının açıklanan sonuçları alay konusu haline gelirdi elli kişilik sınıflarda.
İki Kelimeydi Sana Söyleyemediğim Ama dönem ödevlerini çok severdim. Bir tek ozaman yazabiliyordum çünkü cümleler korsan oluyordu. Yaldızlı bir ansiklopedi kurtarırdı beni herdefasında. İşte bu şekilde beceriksiz cümleler kullanarak bitti bitmez dediğim lise. Bu iki kelimeyi bir araya getirememe durumu ikili ilşkilerimde de her defasında bir depreme yol açardı. Ne zaman bir kızdan hoşlansam iki kelime edemeden çeker giderdi yanımdan. Kısa keserdik cümleler gibi aşklarıda her seferinde. Yarım düşerdi sevdalar yarım kalırdı.
Benim bu yüzden yazılmış hiçbir şiirim olmadı defter aralarında ya da adım geçmedi bir kitapta. Kimse yaşadığım ilişkinin dedikodusunu yapmadı benim anlatacak hiç aşk hikayem olmadı. Çünkü ben nezaman konuşmak istesem ''Ali topu at'' kadar saçma olurdu cümleler. Liseden sonra bitti askerlik. Derken yine bir kız çıktı karşıma yeni doğan bir bebek kadar masum ve televizyonda gördüğüm mankenler kadar güzeldi. Bu kez cümleler kadar kısa bitsin istemiyordum.
Çünkü ben adını bile doğru düzgün söyleyemediğim bu kıza aşık olmuştum. Her gece uzatırdım evimin yolunu zira evi ters bir yerde olduğu halde. Tek düşüncem onu ne zaman ve ne kadar görebileceğimdi. Geceleri yatağıma uzandığımda artık süperman olup uçmayı değil onunla geçecek bir ömrü düşlemeye başlamıştım. Tam aynayı güneşe doğru çevirmiştim ki o şirin kızda diğerleri gibi kısa kesip bir kelime bile söylemeden gitti...
Oysa ben ona tam iki çift söz etmeye hazırlanıyordum ama tek kelime dahi edemeden yarım kalmıştı yine cümlem. Ama bu cümle diğerlerinden farklıydı bu kez. İlk defa aşık olmuştum. Üzerime giydiğim kıştan kalma gömleği çıkarıp ilkbaharı asmıştım omuzlarıma. Ama onun bu kısa kesmişliğiyle ben kahrettim kendimi. Dünyada insanlar için yaratılan hiçbir nesne beni mutlu etmeye yetmedi. Hatta babamın doğum gününde aldığı o pahalı hediye bile.
Günler ayları aylar yılları getirdi. Geçip giden günlerle beraber ben de değiştim. Bu gün iki şeyi farkettim ilki şuydu; onun gidişiyle binlerce kelime gelmiş aklıma meğer kısa kesmek gerekirmiş bir aşkı yazabilmek için. Şu sıralar binlerce keimelerle evliyim ama bu kez sen yoksun...
Keşke yanımda olsaydın. Artık iki kelimeden fazlasını konuşabiliyor uzun cümleleri dahi tek nefeste söyleyebiliyorum. Ama son cümlesi eksik kalmış bu sevdamdan uzun zaman geçmişti. Ama ben dün onu sahilde yürürken gördüm gözlerimin o şirin kızı gördüğünde yaşadığı o çocuksu heyecanı kelimelere dökebilseydim eğer kalın bir romanda sadece bu kısımdan bahsetmem gerekirdi. Yanına gidip ona o iki kelimeyi söyliyecektim evet bukez yapacaktım bunu kendimi topladım ve hızlı adımlarla yanına gittim. Ama heyecandan olsa gerek ellerinden tuttuğu kişiyi farkedemedim.
Ayaklarıma ağır gelmiş olacağım sendeledim biraz. Şuurum bir süre izine çıktı herhalde yine o an çünkü ne yaptığımı tam olarak hatırlamıyorum. Tek biliğim kendime geldiğimde benim çimlerin üzerinde oturuyor oluşum onunsa orda olmadığıydı. Kim bilir bir gün bu yazıyı sende okursun. Belki inanmazsın şu kelimelerdekinlerin tek sahibi olduğuma ama senin kısa kesmişliğinden sonra bunun gibi bir çok şey yazdım.
Aklıma gelen ikinci konuysa; senin romanlarımda yazılacak kadar uzun anlatılacak kadar da kısa olmadığınmış. Neyse kısa keseceğim senin gibi sana son cümlesi eksik kalmıştı dediğim bu sevdanın diğer yazısını okuyacaksın az sonra. Sana iki kelime söyleyememiştim ya şimdi alt satıra yazacağım onu.
Bu kısmı sadece sen oku olur mu?

BENİMLE EVLENİRMİYDİN?

Ömer KÖROĞLU