Sancılı Sür/günlüğüm

[Hasret]

“İÇ BÜKEN BİR ACIYLA GELDİĞİM

BU SİYAH IŞIKLAR KENTİNDE ENKAZ OLDUM…”



Eylüldü…

Yıllar süren uzun bir sürgünden

dönmüştü kelepçeli ellerim…

Yüreğimde (u)mutlu bir sevda masalıyla

dönmüştüm istanbul’a…



Eylül’e kurmuştuk saatlerimizi…

Ağustosu yok saymıştık ömrümüze…

Boğazın serin sularında boğup acılarımızı,

elele yüzecektik kızkulesine…



Eylül gri bulutlarla gelmişti…

İstanbul’a yağmur yağdı…

Kara bir fırtına çıkıp gizlendiği yerden,

beni senden,

beni ken(t)dimden uzağa savurdu…



“GİDİŞİME DALGIN BİR İSTANBUL,

BEKLENTİSİNE KÜSMÜŞ BİR ÇİFT ELA GÖZ BIRAKTIM…”



Bir (k)ayıbın peşinden sürüklenmiştim

bu siyah ışıklar kentine…

Onurumu zedeleyen bu (k)ayıbın

iç yakıcı kargaşasında,

Seni ve özgür düşlerimi kaybettim…

Ağladım…

…



Ertesi hüzünlü bir Eylül sabahı :



Günaydınım…Sabahım…Sevgilim…

İçimin yangınlarınamı uyandın ?...

Zindan ;alacaklarını tahsil ederken genç ömrümden,

hasretin sancılarımı böldü uykularını ?...



Oysa zulamda birikmiş öpücüklerim vardı

sabahlarına hazır…

Küçük masum dokunuşlarım vardı tenine…

Hani dizime koyduğunda başını,

O rahat durmayan yanlarım…

Hani o söylemekten onur duyduğum,

yalnızca sana ait sevgi sözcüklerim :



ADI(NI)M…İÇİME AKAN COŞKUN IRMAĞIM…

SENİ ÇOK SEVİYORUM…



Dışarısı Eylüldü…

İstanbul’a yağmur yağdı…

Kaldırımlar ıslaktı, gözlerin gibi…

Ben ıslanmadım…




HASAN KARADENİZ