İşte Sesim İşte Sen..

[MetinCeylan]

işte sesim işte sen





İşte sesim işte sen

Hangi ‘susku’da büyüsün sen.



…/

istanbul desem, nakkaşın elinde kehribâr tesbih

imamesi yollarda, gezinir hala üsküdar

topkapı da sesler bekler,

gezinir nefesi Selim’in

son saltanat kayığında

o da gider hüzne.

…/

Diyarbekir desem

Hayalinde ölüm gezinmiş sokaklarında, kan tutar seni

Bir kan uykusu bozar, surları didikler serçeler

Üç ayaklı minarenin hüznünü,sayıklar gece bekçileri

Ve hala gelin kızın kınalı eli, sarsar diyarbekiri

Biraz dicle eder sancıları, biraz mezopotamya.

…/



İşte sesim işte sen

Hangi ‘susku’da düştün sen

…/

Ölümler bilmez, hangi ay şahit isyasyonda doğduğunu

Kabristânı yağmalanmış acıların göstergesinde/kaçamak gülüşlerini

Tutsağın kaçış rolleriyle, nasıl da nâif bir şiirle işlendiğini

…/

Sepyalaştırdığın anılarındı oysa, ki aşkların, acıların, canların…

Şimdi mabedinin ziyaretgâhı olarak atıl uykusuzluğuma

Uyandırayım kar yanığı düşlerini, korkuların mahşerini yaşayalım

El ele, savaşa giden çeriler gibi, gömelim uykusuzluğumuzu

Taze bir ayrlığa.

…/

Korkunun şehri sensen, Mecnun’u benim

Işıkları toplanmış bir fenerin, hüznü gibi,

Çalınmış, Yağmalanmış,

Tedirginliğini yaşıyorsa da kalbimiz

Sağanağın rahmeti boyar ikimizi de, deniz ortası

Yaban kalmış, tılsımsız sevinmeleri, uyandır(ma)

Ki hasat zamanı biçilmemiş mutlulukları doğursun.





İşte sesim işte sen

Hangi ‘susku’da dirildin sen.



…/

Cevap verecek güçte değildin anlardım,

Sus-ardım..

…/

Ayrılırdın.