Adını İçimde Yaşamak

[tomqoliq]

Elim hiç kalem tutmamıştı seni tanımadan önce,


Seni tanıdıktan sonra tutmayan elim kırılmıştı zaten,


Çünkü sana yazacak cesareti kendimde hiç bulamadım,


Ne anlatacaktım ki sana yazdıklarımla, acı vermekten başka…


Ne zamanki yazdım sana ilk satırlarımı,


Koptu o zaman kıyamet, içimde.


Demişlerdi ama bu yol çileli, cefalı diye…


Ama ben dinlemedim yüreğimden başkasını.


Ben aslında oyunu baştan kaybetmiştim, seni sevmekle


Sevdayı, sabrı, her şeyi sende tükettim,



Kendi karanlığımdaydım, güneşe görünmeye çalışıyordum


Çıkması zordu o zindandan ama yinede güzeldi her şey


Hayatımın sanki boyutları değişmişti; büyüyordum, gelişiyordum ve genişliyordum


Söyleyemediklerim çoktu her zaman söylediklerimden,


Koleksiyoncu gibi içimde biriktirmiştim her şeyi


Sığmadı taştı sonunda hepsi birer birer,



Yüreğindeki fırtına dindi demek ki


Bendim çünkü fırtınaya sebep olan,


Ve hatıralar süpürülüyor artık hafızandan


Bir yıldız gibi kaldım uzağında ama nefes kadar da yakındın bana,



Sana kırgın olmak isterdim aslında,


Sana kırgın olacak kadar hukukum vardı en azından diye


Ve ‘Unuttuğumu zannetme’ diyemeyeceğin mesafelerde olmak isterdim sana


Yani; beni unutma ihtimalinin olamayacağı mesafelerde…