İnsan Bir Bulmacadır Gecede

[kAcAhK]

Uzun soluksuz bir gecede, karanlığın tüm şehveti üzerimdeydi.

Darmadağın düşlerim, bir kenara atılmaya yüz tutmuş dostluklarım ve aynada ben vardım sadece.

Sisli pencere arkalarındaki samimiyetsiz tavırlar, insancıl gelmeyen soğuk simalarla yüz yüze..

Bunlardır insanı uykusundan kaldıran..

Kişinin, kendine dönmesini sağlayanlardır...

Yanlış adımlar atmaktayken, ani bir manevrayla farklı yollara sapmasına sebep olanlardır…

Gece imkânsızdır ve bir o kadar da tatlıdır. Duygular en ağır gecede yaşanır. Karanlık çöker, ışıklar söner. Yüzlerden geriye karaltılar kalır. Durur düşünür insan, film karelerinden uzun metrajlı hayatlara kayıtlar yapar..Ama olmaz kaset bitmiştir ya da kaydetmeyi unutacak kadar dalgındır insan..
Gece sislidir, karmaşıktır, buram, buram şehvet kokar. En ağır duygular, mum ışığında geceyle kaçamak yapar. Öyle yoğundur ki ruh, uyku utmaz insanı bazen. Gece nöbetleri başlar..Gün doğana kadar.

Ve gün doğar.. Tüm büyü yerini gerçek olana, devam edene bırakır. Artık geceden eser yoktur.Sanki dün gece ki ruh mum ışığında oturan değildir..

Kafasındakiler, gizemleri, sırları birer hayal olmaya meyilli kalkar sandığa.

Kuşku yok ki Güneş, duyguyu öldürendir. Ağır yaşanan, anlatılamayan gece nöbetleri sıcak bir güne bıraktığında kendini, kişi huzura erdiği, ruhunun bedeninden biraz da olsa uzaklaştığını sanarak yanılır.

Ta ki akşam oluncaya kadar..

Yeniden.., Hep tekrar eder..

Korktukları, kaçtıkları etrafında tango yapmaya başlar..

Gece, ağlatır bazen, yastığında gözyaşları bıraktırır insana.

Ağlamaktan korkan insan benliğinde kayıp olandır.

Ve biraz rahatlamak, gevşemek için ideal hareket gözyaşlarını yastığa bırakmaktır.

Kimse görmez sakladığın yaşlarını gecede.. Sende saklıdır, sende anlamlı..

Akan her damlada andıkların vardır.. Bazen çok özlediğin eski dostların.. Bazen elinden kayıp giden durduramadığın baban..Bazen anne özlemin, çocukluk yılların…

Duvarlar senledir gecede.. Karanlıkta bir o kadar yalnızsındır, kendindesindir..
Başucunda kitapların, onlarda sıkar ya seni.. Aradıklarını içinde bulamazsın ya her neyse..

Kendinde bulmaya çalışırsın kendindeki seni.
Saatin tik tak sesine takılırsın.. Tik tak tik tak..

Gece yarısını geçmiş, yarını yaşamaya başlamışsındır aslında..

Güneş’in doğuşunu karanlıktan aydınlığa çıkışı beklersin.

Hayatta bunu gerektirir zaten. Sıkıntılar, dertler ve ardından huzurlu bir nefes almak.. İstediği budur insanın sadece..Huzurlu nefes almak.. Üç derin nefesteki farklılığı takmak.
Olmaz ki çoğu zaman..Dert derdi getirir, sıkıntı sıkıntıya yeni kapılar açar.

Sabır sadece tek dostundur..Ona sıkı, sıkı sarılırsan kazanansındır.

Pencereni açarsın. Rüzgarın esintilerini derinlerinde hissedersin.Perden savrulur oradan, oraya.. İzlersin onun dansını.. Rüzgarla nasıl da cilveleştiğini..
Hele bir de yağmur yağsa.. Deyme keyfine..
Toprak kokusu, yağmurun sesi, gece ve sen..
Soluk soluğa bir haykırış..

Yağmurda kendini tanırsın..Derinlerine kadar ıslanmak istersen..

Ve belki de boğulmak.

Kendin keşfe çıkarsın. Yeni oyunlarını, kalıplaşmış sendeki seni çözersin.
Rüzgarın sesi korkutur bazen seni..
Ama gece korkuyu da arkasında getirendir.
Ensende biri geziyormuş gibi olursun..
İnsan bir bulmacadır gecede.. Yukarından aşağıya beş harflidir.

Dalarsın uzaklara..

Gece, tatlıdır ama can yakar..
Gece, farklıdır; kaybeder..
Gece, anlaşılmazdır; derbeder..