Nefessiz kalmaktı sensizlik...Hayalinle dolaşıp sensizlikle buluşmaktı o tenha parkta.
Kendimce yarınları kurmak..senceyse olmayacakları düşünmekti...

Ve sensizlikti karanlık,
göz gözü görmezcesine kördü kalpler..
Ve sensizlikti üşümek...
Yarin koLLarından uzakta savunmasız ve çıplak...
Ve sağırdım artık sensizken..
Ne kimseyi duyuyorum..ne de sorulara cevap verebiliyorum..
Son bir umuttu senin sesin..Duyamadım..
şimdi sensizlik hissizliğe dönüşüyor.
ßundan sonra dönsende farketmez hissetmiyorum..
Ne kalbime tırmanışını ne elimi tutuşunu ne de dudaklarımdaki busenii...


ßoş bakıyorum görmeden...
tutuyorum karanlıktan ve sürüklenircesine ulaşıyorum çıkmaz sokağa..
Ve sensizlik zaten çıkmaz sokak..kayboldum ben o uçurumda..
Dipsiz bir kuyudaymışım meğer..
gelen boş dönüyor boş kovasıyla..
çünkü artık ne verebilicek umudum ne de gözyaşlarım kaldı..
Atılan taşlar bulamıyor kuyunun dibini..
körüm ya,sağırım ya ve sensizim ya düşse de incitmez o taş beni..
Gözlerim de ıslak değil eskisi gibi ve ellerim tutunacak bir dal aramıyor artık..Mucizemdin ! YOKSUN.!


Ve ben hala o dipsiz kuyudayım..
şimdiye kadar gelmedin ya sevgilim..
şimdiden sonra da gelme istemem seni..!