 |
12-21-2007, 03:28
|
#1 |
Kıl beni ey namaz...”
Kıl beni ey namaz...” Kıl beni ey namaz Çöllerden topla hücrelerimi Rahmetinin serinliğinde yıka kalbimi Kıl beni ey namaz Ruhumu secdede yeniden fısılda bana. Şah damarı yakınlığından emzir yetimliklerimi. Kıl beni ey namaz Dağlar küçülsün, denizler taşsın, dağılsın kalabalıklar. Rükû rükû doğrult eğriliklerimi. Kıl beni ey namaz İkiye bölünsün kalbim kıblenin şakağında. Sevgilinin işaret parmağı değsin göğsüme. Kıl beni ey namaz Topla sevdalarımı kırık aynaların çatlaklarından. Ömrüme ilikle seviçlerimi, firûze düşler düşür alnımın şafağına. Kıl beni ey namaz Tenim İbrahim gibi ateşe düşmüşken Gül kokulu serinlikler değdir yüreğime Kıl beni ey namaz Günahın, isyanın, nisyanın kuytusunda büyüttüğüm pişmanlıklarımın yüzünü kaldır yerden. Al karanlıklarımı, al karalıklarımı gözbebeklerinde yıka. Kıl beni ey namaz. İnsan kıl beni. Doğru kıl. Duru kıl Diri kıl beni. İnsan kıl bu bedeni. SENAİ DEMİRCİ |
|
|
|
|
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
