 |
07-04-2008, 18:27
|
#1 |
Karanlık Dünyan..
Görememek nasıl bir şeydi? ___________ Dokunduğun herşeyin neye benzediğini, rengini bilememek, duyduğun seslerin sahibini süzememek ve en kötüsü de sevdiğin onlarca kişiyi görememek.. Sen, gözlerinle sevemedin hiç kimseyi! Doğduğun dün gibi(!) kundakta kamaştırıyor gülüşün gözleri. Gün geçtikçe büyüyorsun, ama dünyan ufacık, bir fare deliği kadar ışığın yok elinde. Annen ve baban; yaşam aktıkça devriliyor bu gerçeğin karşısında.. Yan apartmanında ki arkadaşınla, aynı okulun merdivenlerini tırmanamıyorsun. Bahçede ki ceviz ağacının dallarından asla düşmedin sen! İlk aşkının gözlerine doya doya bakamadın. Yolda karşıdan karşıya geçerken kırmızı mı, yeşil mi yanıyor farkında değilsin? Ayak seslerini duyuyorsun ve eline tutuşturulan baston kılıklı şeyle ilerliyorsun. Kaldırım taşlarını bile sayamadığın gibi! Hatta sen, sokak lambasının altında sevişen kedileri de göremiyorsun. Hiç birimiz gibi aydınlık değil dünyan, ben ne kadar karartmaya çalışıyorsam, sende o kadar aydınlatmaya çabalıyorsun! "Seni gördükçe, Seni yaşadıkça, Senden haberim oldukça, Ben kendi karanlık aydınlığımdan nefret ediyorum, biliyor musun?" Affet(!) olamadım senin gibi. Oysa ellerimi sıkıca kavrayıp, rehberin bildiğinde yeşil ışığın karşısında, duyduğun o güven duygusunu düşünemiyorum! - Bir daha gördüğünde, yüzümü hatırlamayacak kadar karanlıktı güneşin! (Arkandan kalabalığa karışıp, kayboldum sanma, düşme diye dakikalarca izledim). Göreceklerini görmüş biri olarak içimden.. - Gözlerimi de al, diyebildim.. Asla karşılaşmayacaksın benimle, çünkü sen tanımazsın beni, ben ise utanırım gözlerinden. _______________ Pembe bir hayal getireceğim bir gün sıcacık gözlerine. Gözümden dökülen sözcükleri topla! Ellerime bıraktığın sıcaklığı kokluyorum karanlıkta! Ayfer YILMAZ |
|
|
|
|
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
