 |
01-06-2009, 17:55
|
#1 |
Kağıttan Uçaklar...
Her defasında daha güzel kelimelerle anlatmak istedim seni. Herbiri bir diğerinden daha iyi gibi gelse de, daha da iyisini yazmak istedim hep. Seni ve umutlarımı özenle yazdım satırlara. Olmuyordu sevgilim, aklıma daha güzel cümleler geliyor ve o cümlelerin yeri tertemiz bir sayfanın satır başı oluyordu... Yenisini yazmak için özenle kopardığım her sayfadan birer uçak yaptım. Umutlarımı iç içe katladım. Kanatlarının altında kalan, siyah renkli tertemiz umutlar. Pervesızca fırlatıp uçuramıyorum da! Nasıl uçurayım ki!? İsmin yazılı kanatlarında, umutlarımda kanatlarının altında. Odamın rutubetli havası benden yana olur mu? Penceremden süzülen yorgun rüzgâr, koltuk altlarından tutup, hiç düşürmeden süzer mi havada seni? Hem taşıyabilir mi onca umudun yükünü kağıttan uçaklarım? Yok sevgilim yok! Cesaret edemem onları uçurmaya. Düşerlerse paramparça olurum. Bir çocuğun uçurtmasını uçuracağı anın heyecanını yaşıyorum, etrafında kuşların cıvıl cıvıl uçtuğunu hayal ediyorum. İçimde kahkalar, rüzgarı daha da çok sevdiğim zamanlar... Şizofreni bir hayal ile sarılıyorum kendime, göğsüme başını yaslamışsın gibi. Kısık sesle sesleniyorum kendime, ruhuma karıştırdığım ruhun rahatsız olmasın diye. Gözlerimi açmak istemiyorum, gördüğümü sandığım rengarenk hayaller kararmasın diye. Biliyorum, karşımda çürümeye yüz tutmuş ve ne söylesem aynı sertlikte sesimi bana duyuracak olan bir duvar var. Ellerinle kapat gözlerimi. Ilık nefesin gıdıklasın boynumu... Sıcacık avuçların dokunsun yüzüme. Saçlarının kokusu dolsun içime. Fısılda kulağıma "Yanındayım" diye... Her ne kadar başka coğrafyada olsan da... Başka dudaklarda anılıyor olsa da adın... Bırak kandırayım kendimi... Sen hiç kandırmadın beni, ama ben kendimi kandırarak yaşayabiliyorum seni... Kağıttan uçaklarım halâ duruyor önümde, herbiri yıkılmış bir yanı üstüne. Bütün umutlarım senin üstüne... |
|
|
|
|
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
