Iki insan severse nasıl mutlu olmaz,olamaz?

**Hasret** · 01-10-2009, 01:28

Yağmur damlalarını çiviye benzetirim çoğu aksam. Çoğu aksam sen olmazsın menzilimde . Ya da ben seninkinde. Kararır umutlar, düşer mavi düşler..

"iki insan severse nasıl mutlu olmaz , olamaz? " sorumun cevabını,aynaya baktığımda alıyorum. Yüzümün çizgilerinde,gözlerimin buğusunda, dudaklarımdaki acı tebessümde. "iki insan birbirini sevse dahi mutlu olamaz."

(Oysa beklediğim sendin)

Mart geceleri ben heyecanlandırır. Yarını beklerim,özlemle. Papatyaların taç yapraklarını görmek, mavi yapraklı kelebekleri okşamak için.. Umutsa umut. Nietzsche'yi dahi görmem o gecelerde.

Enkazdan çıkalı az olmuştu,açtım,susuzdum. Yalnızdım.. Aralık penceremden sen çıkıverdin bir gece. Yüzün bir ilk bahar sabahı, yüzün nadas topraklarda yeşeren bir inci çiçeği. Herhangi biri sen oldu, sen o oldun. O, idolümdü. Çocukluğumda, kandil altında karakalemle çizdiğim ve o zamandan bu yana sevgimi biriktirdiğim yüz.

Seninle konusmak,herhangi bir masalda, mucizelerle karşılaşmış, acılı ve iyi bir kız rolünü giydiriyordu bana. Onun mucizesi perilerdi, benimki Sen.

Çok geçmedi, senden uzak bir kentte bir sevgilin olduğunu söyledin bana.
Kaybolmam gerektiğimi hissettim, Gittim.

Söyleyemediğim sözlerimi denizlerin kaldırmına yazdım. Kargalarla konuştum en cok da. Seni anlattım hep. Bu zamanlarda kendimle birlikte kalmayı yeğledim. Kapılarımı kapattım,hücremde dinlendim,dinginleştim. Ben seni seviyor muydum? Sana aşık mıydım? Yoksa hayran mı? Sevgi neydi? Klişeleşmiş hiç bir söz sana olan hislerimi anlamlandırmıyordu. Seni kıskanmıyordum,senin baska biriyle olsa dahi mutlu olman, beni teselli ediyordu. Arkamı dönmek, hislerimin zayıflığına ipucu değildi. Her neyse..

Bir yaz günü, yine karşılaştık. Yüzün hiç değişmemişti. Mutluydun..
Benim neden kaybolduğumu, beni çok aradığını,vuslat umudunun hiç bitmediğini söyledin. itiraf safhası sona erdi, ellerini uzattın , ellerimi uzattım. Senle "biz" kavramı olduktan sonra, her anımızın değerini bilmek istedim. Çünkü bir gün biticekti.

Taşıyamadım sevgini. Bana hayran bakışlarını taşıyamadım küçük omuzlarımda. "Biticek" düşüncesini durduramadım,bu yüzden, ne zaman bana "seni seviyorum" desen, kalbime binbir ok saplandı. Sevinçten bugulandı gözlerim,dedim,geçiştirdim.

Mektuba mı yazılmalı,telefonda mı söylenmeli? Ben yüzüne söyledim, "Bitti" yi. "Birincide olmadıysa eğer, ikincisinde de olmamalı. bunlar benim işaretler toplamım. Gerçekten sen varsan yarınımda, üçüncüde kesişmeli yollarımız sevgiyle,özlemle,hasretle.".
Gittim..

Hangi baharı yasiyorsun suan ?
Takviminde hangi gün kazılı.
Bugun Ekim'i 10 mu geçiyor ?
Rüzgar nefesimi tıklatıyor mu pencerene.

üçüncü karşılaşma hiç olmadı.
ben huzur evinde,bir mart gecesi, yagmur damlaları çivi gibi düşerken etime vazgeçtim bu dünyadan. Seni ise; bilmiyorum.

( a)iki insan birbirini sevse dahi mutlu olamaz.
ya da
b) elimize düşen incileri terk etmeden önce düşünmeliyiz; ya bir daha dokunamassam? )

(alıntı)

01-10-2009, 01:28	#1
Kullanıcı Adı Hasret	Iki insan severse nasıl mutlu olmaz,olamaz? Yağmur damlalarını çiviye benzetirim çoğu aksam. Çoğu aksam sen olmazsın menzilimde . Ya da ben seninkinde. Kararır umutlar, düşer mavi düşler.. "iki insan severse nasıl mutlu olmaz , olamaz? " sorumun cevabını,aynaya baktığımda alıyorum. Yüzümün çizgilerinde,gözlerimin buğusunda, dudaklarımdaki acı tebessümde. "iki insan birbirini sevse dahi mutlu olamaz." (Oysa beklediğim sendin) Mart geceleri ben heyecanlandırır. Yarını beklerim,özlemle. Papatyaların taç yapraklarını görmek, mavi yapraklı kelebekleri okşamak için.. Umutsa umut. Nietzsche'yi dahi görmem o gecelerde. Enkazdan çıkalı az olmuştu,açtım,susuzdum. Yalnızdım.. Aralık penceremden sen çıkıverdin bir gece. Yüzün bir ilk bahar sabahı, yüzün nadas topraklarda yeşeren bir inci çiçeği. Herhangi biri sen oldu, sen o oldun. O, idolümdü. Çocukluğumda, kandil altında karakalemle çizdiğim ve o zamandan bu yana sevgimi biriktirdiğim yüz. Seninle konusmak,herhangi bir masalda, mucizelerle karşılaşmış, acılı ve iyi bir kız rolünü giydiriyordu bana. Onun mucizesi perilerdi, benimki Sen. Çok geçmedi, senden uzak bir kentte bir sevgilin olduğunu söyledin bana. Kaybolmam gerektiğimi hissettim, Gittim. Söyleyemediğim sözlerimi denizlerin kaldırmına yazdım. Kargalarla konuştum en cok da. Seni anlattım hep. Bu zamanlarda kendimle birlikte kalmayı yeğledim. Kapılarımı kapattım,hücremde dinlendim,dinginleştim. Ben seni seviyor muydum? Sana aşık mıydım? Yoksa hayran mı? Sevgi neydi? Klişeleşmiş hiç bir söz sana olan hislerimi anlamlandırmıyordu. Seni kıskanmıyordum,senin baska biriyle olsa dahi mutlu olman, beni teselli ediyordu. Arkamı dönmek, hislerimin zayıflığına ipucu değildi. Her neyse.. Bir yaz günü, yine karşılaştık. Yüzün hiç değişmemişti. Mutluydun.. Benim neden kaybolduğumu, beni çok aradığını,vuslat umudunun hiç bitmediğini söyledin. itiraf safhası sona erdi, ellerini uzattın , ellerimi uzattım. Senle "biz" kavramı olduktan sonra, her anımızın değerini bilmek istedim. Çünkü bir gün biticekti. Taşıyamadım sevgini. Bana hayran bakışlarını taşıyamadım küçük omuzlarımda. "Biticek" düşüncesini durduramadım,bu yüzden, ne zaman bana "seni seviyorum" desen, kalbime binbir ok saplandı. Sevinçten bugulandı gözlerim,dedim,geçiştirdim. Mektuba mı yazılmalı,telefonda mı söylenmeli? Ben yüzüne söyledim, "Bitti" yi. "Birincide olmadıysa eğer, ikincisinde de olmamalı. bunlar benim işaretler toplamım. Gerçekten sen varsan yarınımda, üçüncüde kesişmeli yollarımız sevgiyle,özlemle,hasretle.". Gittim.. Hangi baharı yasiyorsun suan ? Takviminde hangi gün kazılı. Bugun Ekim'i 10 mu geçiyor ? Rüzgar nefesimi tıklatıyor mu pencerene. üçüncü karşılaşma hiç olmadı. ben huzur evinde,bir mart gecesi, yagmur damlaları çivi gibi düşerken etime vazgeçtim bu dünyadan. Seni ise; bilmiyorum. ( a)iki insan birbirini sevse dahi mutlu olamaz. ya da b) elimize düşen incileri terk etmeden önce düşünmeliyiz; ya bir daha dokunamassam? ) (alıntı)

Konuyu Toplam 2 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 2 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz