Yaşlandık...
Yürüyorum...
Yol mu uzun, yoksa kısa mı ayaklarım...
Düşünceler belirsiz
Yürüyorum... Belki de anlamsızca, manasızca...


Yolda ansızın düşen ben olmayayım dünkü adam gibi?
Ne farkım var ki ondan...
Belki birkaç nefes daha fazla, birkaç adım
Ve sonra... Son söz, gençliğime doyamadım...


O derin kuyu,
Ben de düşmeyecek miyim herkes gibi...
İki metre mi? Nasıl dururum ben orada?
Sığamazken dünyada...


Ölüm, benim tek bekleyenim
Ben yürüdükçe o koşar
O koştukça ben yürürüm...
Buluşacağız bir zaman...

Yürüdüğümün farkında değilken
Gönlüm nerelerde koşuyor nasıl anlarım?
Dostlarım, canlarım...
Rüzgâr okşar, saçlarımı
Bilmiyordum ellerinin bu kadar sıcak olduğunu


Rüzgâr...
Senin gibi de değilim,
Savrulamıyor, savuramıyorum...
Seviyorum ama biliyorsun söyleyemiyorum
Sevdiğimin bile farkında değilmişim
Çiçeğim ama biliyorum gül değilmişim...

Karanlık koyu...
Üç insan boyu...
İçimde yanmayı bekleyen bir ışık
Olamaz! yüzüm ne kadar da kırışık...
Dünya...
Olmamalısın bu kadar karışık...

Aynı yol...
Farksız...
Taksi yine aynı yerde...
Duraktaki insanlar da aynı ama
Değiller on sene öncesi gibi ...

Ağaran saçları mı?
Kırışan yanakları mı?
Eğilen dudakları mı? Çözemiyorum...
Yok, yok on sene önceki ben ben değilim şimdi...
Omzum çökmüş genç değilim ben şimdi...
Ben, ben değilim şimdi...