Hayat Bir Sonbahar Rüzgarı

**Hasret** · 03-05-2009, 19:07

Sararmış yaprakları önüne katmış gidiyor sonbahar rüzgarları

Şimdi hissettiğim üşüten sabahların sezgisi

Yaprağın yazgısı

Rüzgarın ezgisi

İçimin sızısı

Sonbahar tek tek düşürüyor yaprakları dalından hayattan yana tavrını koymuş yaprakları kavurup utandıran kızartan bir yaz sonrası. Kendini kandırılmış hisseden nice sabah alkışlamış deli bir baharın yaprakları. Ağacı dalından patlatan o inançlı yaşama sevdası şimdi bir yenilginin kıyısında öylece durur kimsenin aklının ermediği bir sıranın

Bir yazının

Bir izin peşine takılır gider.

Gitmek… belki yolculuğun kendisi

Şimdi üşümüş bunca ruhu önüne katmış bir oraya bir buraya çarpan bu rüzgar her çarpışta bir daha kendini zedeleyen kavruk yapraklar…

Terk edilmiş kasabalar gibi şenliği gitmiş dallar kalır geriye

Gitmek peki nereye? Bu soruyu sormaya başlayınca kendini düşmüş bulursun

Birgün hayattan yok yazıverirler yoklama defterine bir anda

Vefasızlık değil gerçeklik bitirir seni

Yenişmeye çalışınca herkesin hayat diye tanıttığı o yolculukta kayıp kazanç yenilgi zafer… gibi kavramlar çıkar karşımıza hayattan

Korkmayı öğreniriz ama sevmeyi öğrenemeyiz

Bir yenik düşme hali işte önünde dostlar azalır yavaş yavaş sonra ölüm oynayacak kadar kalır yaşlı çocuklar

Hergün beraber olma ihtiyacı duyulur sonra masada üç kişi kalır oyun değişir sonra iki kişi küçük kavgalar ve sonra bie sandalyede uzaklara bakan biri kalır bütün kötü haberleri almış ve bu uzun ömrü hediye gibi taşıyamamaya başlamış herkesin aklında ön bahçede sandalyede

Oturan yaşlı bir adam resmi bırakan o uzun zaman…

Sevdiği çok şeye veda etmiş bir sigarası kalmış belki birde inancı

Bu derin kuyu

Bu garip büyü

Hepsi bir inancın yüzü suyu hürmetinedir

Bir sonbahar rüzgarı okşar durur sabahı kimi yenmiş sayar kendini kimi rüzgara eşlik eder.

03-05-2009, 19:07	#1
Kullanıcı Adı Hasret	Hayat Bir Sonbahar Rüzgarı Sararmış yaprakları önüne katmış gidiyor sonbahar rüzgarları Şimdi hissettiğim üşüten sabahların sezgisi Yaprağın yazgısı Rüzgarın ezgisi İçimin sızısı Sonbahar tek tek düşürüyor yaprakları dalından hayattan yana tavrını koymuş yaprakları kavurup utandıran kızartan bir yaz sonrası. Kendini kandırılmış hisseden nice sabah alkışlamış deli bir baharın yaprakları. Ağacı dalından patlatan o inançlı yaşama sevdası şimdi bir yenilginin kıyısında öylece durur kimsenin aklının ermediği bir sıranın Bir yazının Bir izin peşine takılır gider. Gitmek… belki yolculuğun kendisi Şimdi üşümüş bunca ruhu önüne katmış bir oraya bir buraya çarpan bu rüzgar her çarpışta bir daha kendini zedeleyen kavruk yapraklar… Terk edilmiş kasabalar gibi şenliği gitmiş dallar kalır geriye Gitmek peki nereye? Bu soruyu sormaya başlayınca kendini düşmüş bulursun Birgün hayattan yok yazıverirler yoklama defterine bir anda Vefasızlık değil gerçeklik bitirir seni Yenişmeye çalışınca herkesin hayat diye tanıttığı o yolculukta kayıp kazanç yenilgi zafer… gibi kavramlar çıkar karşımıza hayattan Korkmayı öğreniriz ama sevmeyi öğrenemeyiz Bir yenik düşme hali işte önünde dostlar azalır yavaş yavaş sonra ölüm oynayacak kadar kalır yaşlı çocuklar Hergün beraber olma ihtiyacı duyulur sonra masada üç kişi kalır oyun değişir sonra iki kişi küçük kavgalar ve sonra bie sandalyede uzaklara bakan biri kalır bütün kötü haberleri almış ve bu uzun ömrü hediye gibi taşıyamamaya başlamış herkesin aklında ön bahçede sandalyede Oturan yaşlı bir adam resmi bırakan o uzun zaman… Sevdiği çok şeye veda etmiş bir sigarası kalmış belki birde inancı Bu derin kuyu Bu garip büyü Hepsi bir inancın yüzü suyu hürmetinedir Bir sonbahar rüzgarı okşar durur sabahı kimi yenmiş sayar kendini kimi rüzgara eşlik eder.

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz