Gitmesen Olmazmıydı

Suskun_Prenses · 01-09-2008, 23:05

Ardından balkona çıktım. Hava soğuktu. Güneş yeni doğuyordu ve çok sessizdi her şey.

Sonra apartmanın kapısından çıkan seni gördüm, bir kez olsun dönüp bak istedim, darmadağın halde orada öylece dururken, sadece son kez seninle göz göze gelmeyi düşünebildiğime inanamadım sonra.
Hiç başını kaldırmadan arabana bindin ve sessiz sokakta kayboldun.
Ardından sadece baktım. Uzunca bir süre. Ne kadar olduğunu bilmediğim, ama sokağın güne hazırlandığını, insanların işlerine, okullarına yetişmek için koşturduğunu, dükkanların açıldığını görebilecek kadar uzun bir süre.
İçeri, birkaç saat önce seninle tartıştığım, senin kapısını vurup çıktığın ve hala çarpmanın etkisiyle sallanmakta olan kapının sesinden başka ses çıkmayan odaya döndüm. Koltuğa kıvrılıp beklemeye başladım. Ne beklediğimi bilmiyorum. Sen olamazdın. Çünkü gelmeyeceğini daha o anda bile biliyordum.
Ayaklarımı geceliğimle örterek ısıtmaya çalıştım, gözlerimden akan yaşlara engel olmaya çalıştım, sigara yakmaya, gidişini unutmaya çalıştım. Bundan sonra hep bir şeyleri yapmaya çalışacağımı düşünüp kendime acıdım. Ağladım. Ağladım.
Eşyalarını kutulara koyarken ağladım, fotoğraflarımızı çerçevelerden sökerken ağladım, telefonumdan numaranı silerken ağladım, ismini gördüğüm dükkan isimlerinde, isminin geçtiği şarkılarda, ismin geçmese de şarkılarda ağladım.
Ağlamak hiç geçmeyecek gibiydi.
Ama geçti.
Upuzun bir sessizlik başladı sonra.
Bir sakatlıktan çıkmak, uzun sürmüş bir hastalıktan kurtulmak gibiydi. Yüksek gürültünün içinden bir anda sessizliğe çıkmak gibiydi. Yeniden doğmak gibiydi.
Geçti.
Ihlamur kokulu apartman merdivenlerini kaplayan müzik sesi, kapıyı açmamla birlikte artınca, nefesim kesildi sanki. Ses çıkarmaya korkarak yürüdüm odaya, oradaydın. Öne eğdiğin başını ellerinin arasına almış, oturuyordun. Göz göze geldik. Çıplak ayaklarımda hissettiğim balkon taşlarının soğukluğunu hissettim ayaklarımda yine, son bir kez seninle göz göze gelmekten başka bir şey düşünemediğim o darmadağın halime döndüm.
"neden geldin" diyebildim sadece.
"gelmesem olmazdı" dedin.
"gitmesen" dedim.
"gitmesen olmaz mıydı"

Hangi rüzgar attı seni
Niye döndün ki geri
Kimseler seni sevmedi mi
Umduğun gibi deli deli
Küllenip giderken acılar
Kendi kendime yaşamaya
Donmuş bir gözyaşı gibi
Akmayan şu yaşantıma
Alışıyordum, öğreniyordum
Savaşıyordum, kusura bakma başarıyordum

01-09-2008, 23:05	#1
Kullanıcı Adı Suskun_Prenses	Gitmesen Olmazmıydı Ardından balkona çıktım. Hava soğuktu. Güneş yeni doğuyordu ve çok sessizdi her şey. Sonra apartmanın kapısından çıkan seni gördüm, bir kez olsun dönüp bak istedim, darmadağın halde orada öylece dururken, sadece son kez seninle göz göze gelmeyi düşünebildiğime inanamadım sonra. Hiç başını kaldırmadan arabana bindin ve sessiz sokakta kayboldun. Ardından sadece baktım. Uzunca bir süre. Ne kadar olduğunu bilmediğim, ama sokağın güne hazırlandığını, insanların işlerine, okullarına yetişmek için koşturduğunu, dükkanların açıldığını görebilecek kadar uzun bir süre. İçeri, birkaç saat önce seninle tartıştığım, senin kapısını vurup çıktığın ve hala çarpmanın etkisiyle sallanmakta olan kapının sesinden başka ses çıkmayan odaya döndüm. Koltuğa kıvrılıp beklemeye başladım. Ne beklediğimi bilmiyorum. Sen olamazdın. Çünkü gelmeyeceğini daha o anda bile biliyordum. Ayaklarımı geceliğimle örterek ısıtmaya çalıştım, gözlerimden akan yaşlara engel olmaya çalıştım, sigara yakmaya, gidişini unutmaya çalıştım. Bundan sonra hep bir şeyleri yapmaya çalışacağımı düşünüp kendime acıdım. Ağladım. Ağladım. Eşyalarını kutulara koyarken ağladım, fotoğraflarımızı çerçevelerden sökerken ağladım, telefonumdan numaranı silerken ağladım, ismini gördüğüm dükkan isimlerinde, isminin geçtiği şarkılarda, ismin geçmese de şarkılarda ağladım. Ağlamak hiç geçmeyecek gibiydi. Ama geçti. Upuzun bir sessizlik başladı sonra. Bir sakatlıktan çıkmak, uzun sürmüş bir hastalıktan kurtulmak gibiydi. Yüksek gürültünün içinden bir anda sessizliğe çıkmak gibiydi. Yeniden doğmak gibiydi. Geçti. Ihlamur kokulu apartman merdivenlerini kaplayan müzik sesi, kapıyı açmamla birlikte artınca, nefesim kesildi sanki. Ses çıkarmaya korkarak yürüdüm odaya, oradaydın. Öne eğdiğin başını ellerinin arasına almış, oturuyordun. Göz göze geldik. Çıplak ayaklarımda hissettiğim balkon taşlarının soğukluğunu hissettim ayaklarımda yine, son bir kez seninle göz göze gelmekten başka bir şey düşünemediğim o darmadağın halime döndüm. "neden geldin" diyebildim sadece. "gelmesem olmazdı" dedin. "gitmesen" dedim. "gitmesen olmaz mıydı" Hangi rüzgar attı seni Niye döndün ki geri Kimseler seni sevmedi mi Umduğun gibi deli deli Küllenip giderken acılar Kendi kendime yaşamaya Donmuş bir gözyaşı gibi Akmayan şu yaşantıma Alışıyordum, öğreniyordum Savaşıyordum, kusura bakma başarıyordum

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz