Seni terk ettiğimden beri ilk kez gururumu çiğniyorum dişlerimle ve ağzımdan koca bir ağlama çıkarıyorum her yutkunamayışımda. Bilmediğin ne varsa; hepsi aşk içindi. İhanet bile girerken seninle aramıza ve çıkarken aramızdan tek itirafla, aşk yolluydu. Çirkin yüzüme bakma sabrını denedim aynalar karşısında. Her aynaya ben bakıyordum, seni yokluyordum, hiçbir şeyi bulamıyordum. Bu kadar severken beni, incineceğimi ve dahasını istemeyeceğimi neden gözlerinin en ardına ittin? Adımdan esnekken çelik, bileyleme gücünü bulduğun kelimeler nereye gitsen canhıraş bir dağ aştıracaktı sana. “Ben okumam ve dokunursam kırılırım” dediğimde izahım gerçeğin üstüneyken, sen masalsı bir aşkı düşürmedin dilinden. Olamazlara kandıramadım seni. Ne zaman sana terazi kursam içimde, ağır gelen bedenimi azaltamadım senin için de. Bende kaybedeni oynamaktı senin kahramanlık uğruna yaptığın. Çekilip gitmene çabaladığım gecelerde seni uyuttuğumda, hep bir sonrakinin düşünü soktum beynime. Seni korumanın ziyanı beni ele vermekti. Ben çok gizlendim ömrün geniş caddelerinde. Ortaya çıkışıma seni tanık edemem. Gittiğime üzüldüm elbet. Sevmiştim ben de. Ve olmadığı kadar sevilmiştim. Bu bile durduramadı beni. Çoğa alışık değildim. Ve hep az’da sürünürken bir sultan olmayı öğrendim. “Git” dediğimde gitseydin, bugün kazanandın ve adının sıfatı kahramandı. Kaldın, gitmemi bekledin ve şimdi benden başlayan bir solukla koca bir hiçbir şeysin!
Sana beni sevdiren dilimin ulu küfürleriyse ve sen onları gecenin kör vaktinde kulağına fısıldanan serenat olarak duyduysan ya da sana öyle mistik geldiyse, yanıldıysan, “sanı aşk” deyip sevgine isimli bir neden bulduysan, gör ki sevmedin. Bunu fark ettiğimde kanımda sana kaynayan damlalar vardı. Daha başlarındaydım tutulmanın. Geç kalmamıştım ardında ama senden çok yerdeydi ayaklarım. “az dur ve çok düşün” diye açık kapılar bırakırken benden ayrılığa, vurdumduymaz tavırlar değildi yaptığın. “yanındayım ve düşünmek senden daha iyisinin keşfini yaptıracak değil bana” deyişin, önsözün, dilbaz bakışların, beni aşka sokma dizelerin gençliğimin geride kalmış her eskisini yeniletmeye yeterken sana aldanmış gibi yapmam benim ayıklanmaz en büyük suçum.
Bir “amacın” çemberi içinde başlayan aşk, amacın çemberini delmeye zorlarsa, bitmese bile bitirilirdi. Sen üstün gördükçe her şeyden aşkı ve amaç hayatımın merkezine iyice kazırken kendini, vazgeçemeyeceğimi de görebilseydin keşke. Benim keşkelerim olmazdı senden önce. Bana önce keşkeyi öğrettin. Daha kalsam pişmanlığı belleyecekti dilim. Gittim ve ne keşkeliyim ne de hayıflı…
Hayat bir dolu renkle süslüydü seninle. Ama sadece ikimiz için. Ben, herkesi aynı renkliliğe boyamayı, aşkı yarınlı bir ülkede bir ülküden öte yaşamayı hayal ederken; sana, ikimizin mutluluğu yetiyordu. Yolumdan dönemediğim için değil, seninle hiçbir yolda yürüyemeyeceğimi bildiğim için gidiyorum. Yeryüzünün bütün aşkları senin ve beni unutabilirsin!
…
alinti.
01-08-2009, 03:08
Eyvallah…
Normal
