Bu yolun da sonunda bir ışık var...

**Hasret** · 11-05-2008, 15:44

Saat 14:20. Bir kaza olur.
Hemen yanı başında bir kaza oldu. Adamın vücut şekli geometri karşıtı bir hal almış gibiydi. Kazayı düşünmüyordu hiç, yardım bile etmeden hızlıca yürümeye başladı... Geç kalmış olmamayı diliyordu. Sağına soluna bakmadan, daha kırmızı ışıktayken karşıya geçti. Hızlıca yürümeye devam etti, bir yandan da önünden geçtiği sokaklara bakıyordu. Pişmandı. Yaptığı her şeyden pişmandı. Aslında içinde kötülük yoktu, sadece duygularının kölesi olduğu için pişmandı.

Sonunda onu gördü. Sanki göç eden beyaz bir kuş gibiydi. Hemen sokağa daldı. Ağlıyordu kız. Gitmiş zorunda kalmış olması ya da sadece bunu istemesi, hiç fark etmezdi, sonuçta gidiyordu. Pişmandı. Arkasından koştu. Koşarken kendini bir tüy kadar hafif hissediyordu. Yerçekimine meydan okuyormuşçasına koşuyordu. Yanına geldi. Dokunamadı. Eli gitmedi tenine, yapamadığı güzel şeylerin pişmanlığı yüzünden. Yüzünden dökülen gözyaşlarını silemedi.

“Benden nefret ediyorsun, biliyorum. Kötü bir şey yapmak istemedim. Sadece arkadaş olmak istedim, demiştim bunu biliyorsun. Özür dilerim. Niye bakmıyorsun yüzüme? Söyle, ne kötülük yaptım ben sana, ne kötülük yaptım da nefret etmeye başladın benden?”

Onunla hiç ilgilenmiyordu. Üzüldü. Yere düşüp kırılan, paramparça olan kalbi, cam kırıklarıymışçasına ayaklarına batıyordu. Toprak onu istemiyor gibiydi. O ise sadece iyi bir insan olmak istiyordu. Hızlıca yürüyerek önüne geçti.

“Dur! N’olur dur. Böyle gidemezsin. Bir kez daha olmaz. Dayanamam, ölürüm. Beni geç o zaman, işte karşındayım. Es geç beni, hadi ****** çek.”

Kız ona doğru yaklaşıyordu. Yüzüne bile bakmıyordu. Bir eliyle ağzını kapamış hıçkırarak ağlarken, bir eliyle de gözlerinden dökülen yaşları siliyordu sadece tek bir mendille. Ona doğru geliyordu. Ona hiç bakmıyordu. Yaklaştı…

Elleri omuzlarına değince vücudunda bi’ karıncalanma oldu. Hala seviyordu anlamıştı. Vazgeçemezdi. Akım birden göğsüne indi. Gözlerini kapadı. Sanki kız hak ettiği yere geri dönüyordu, kalbine geçti akım, beynine doğru aktı. Bu his… *Bu dünyadan olmayan bir şey hissediyordu. Gözlerini açınca kız arkasındaydı. Neler olduğunu farkında değildi. Sanki orada değildi. Vücudundaki hafiflik artmaya başladı. Bir şimşek çaktı. Ortalık bembeyaz oldu. O artık ağırlıksızdı. Doğaya meydan okuyordu. Son kez giden kıza baktı, ağlayan kıza. Sonra gözlerini kapattı. Boşluktaydı… Yükseldiğini biliyordu, ama tadını anlatamazdı. Sonunda gözlerini açtı. Bir yol vardı. Upuzun bir yol.

Bu yolun da sonunda ışık vardı.

Saat 14:00. bi’ kız gelir.
“Merhaba.” dedi, oda selam verdi. Kalbi kırıktı. Sinirliydi kıza. Hiçbir şey yapmamışken çekip gitmişti. “İyi misin?” diye sordu, çok mu önemliydi onun için. “Neden böyle yapıyorsun?” dedi.

“Neden mi?
…
Neden mi? Asıl sen cevap ver, neden? N’aptım sana ben? Sana göre koca bi’ hiç, değil mi? Dertlerini ben dinledim, kötü zamanlarında yüzüne gülücükler konduran bendim, yanımda ağladın kaç kere. Bunlara rağmen defolup gittin. Ben seni umursuyordum, seni düşünüyordum ama ne olursa olsun herhangi bir amaç peşinden koşmadım. Benim ol diye herhangi bir adım atmadım. Uzaktan izlemekle yetindim. Evet ile hayır arasındaki farkı biliyordum. Sadece arkadaşlığını istedim, başka bir şey istedim mi? Sadece arkadaşlığını… Ne yaptın peki? Onu bile veremedin bana. Defolup gittin. Artık istemiyorum. Eski; salak ama mutlu insan olmak istiyorum. Git…”

Arkasını döner ve gider, peşinde yaşlı bir çift göz bırakmıştır. Sadece yürür, hızlı hızlı. Hiç duygu kalmamıştır içinde. Onu bir daha sevemeyeceğini biliyordu. Sadece yürüyordu. Sağına soluna bakmadan, daha kırmızıdayken ışık karşıya geçer.
Bir korna sesi işitir. Bir kaza olur.

11-05-2008, 15:44	#1
Kullanıcı Adı Hasret	Bu yolun da sonunda bir ışık var... Saat 14:20. Bir kaza olur. Hemen yanı başında bir kaza oldu. Adamın vücut şekli geometri karşıtı bir hal almış gibiydi. Kazayı düşünmüyordu hiç, yardım bile etmeden hızlıca yürümeye başladı... Geç kalmış olmamayı diliyordu. Sağına soluna bakmadan, daha kırmızı ışıktayken karşıya geçti. Hızlıca yürümeye devam etti, bir yandan da önünden geçtiği sokaklara bakıyordu. Pişmandı. Yaptığı her şeyden pişmandı. Aslında içinde kötülük yoktu, sadece duygularının kölesi olduğu için pişmandı. Sonunda onu gördü. Sanki göç eden beyaz bir kuş gibiydi. Hemen sokağa daldı. Ağlıyordu kız. Gitmiş zorunda kalmış olması ya da sadece bunu istemesi, hiç fark etmezdi, sonuçta gidiyordu. Pişmandı. Arkasından koştu. Koşarken kendini bir tüy kadar hafif hissediyordu. Yerçekimine meydan okuyormuşçasına koşuyordu. Yanına geldi. Dokunamadı. Eli gitmedi tenine, yapamadığı güzel şeylerin pişmanlığı yüzünden. Yüzünden dökülen gözyaşlarını silemedi. “Benden nefret ediyorsun, biliyorum. Kötü bir şey yapmak istemedim. Sadece arkadaş olmak istedim, demiştim bunu biliyorsun. Özür dilerim. Niye bakmıyorsun yüzüme? Söyle, ne kötülük yaptım ben sana, ne kötülük yaptım da nefret etmeye başladın benden?” Onunla hiç ilgilenmiyordu. Üzüldü. Yere düşüp kırılan, paramparça olan kalbi, cam kırıklarıymışçasına ayaklarına batıyordu. Toprak onu istemiyor gibiydi. O ise sadece iyi bir insan olmak istiyordu. Hızlıca yürüyerek önüne geçti. “Dur! N’olur dur. Böyle gidemezsin. Bir kez daha olmaz. Dayanamam, ölürüm. Beni geç o zaman, işte karşındayım. Es geç beni, hadi ****** çek.” Kız ona doğru yaklaşıyordu. Yüzüne bile bakmıyordu. Bir eliyle ağzını kapamış hıçkırarak ağlarken, bir eliyle de gözlerinden dökülen yaşları siliyordu sadece tek bir mendille. Ona doğru geliyordu. Ona hiç bakmıyordu. Yaklaştı… Elleri omuzlarına değince vücudunda bi’ karıncalanma oldu. Hala seviyordu anlamıştı. Vazgeçemezdi. Akım birden göğsüne indi. Gözlerini kapadı. Sanki kız hak ettiği yere geri dönüyordu, kalbine geçti akım, beynine doğru aktı. Bu his… *Bu dünyadan olmayan bir şey hissediyordu. Gözlerini açınca kız arkasındaydı. Neler olduğunu farkında değildi. Sanki orada değildi. Vücudundaki hafiflik artmaya başladı. Bir şimşek çaktı. Ortalık bembeyaz oldu. O artık ağırlıksızdı. Doğaya meydan okuyordu. Son kez giden kıza baktı, ağlayan kıza. Sonra gözlerini kapattı. Boşluktaydı… Yükseldiğini biliyordu, ama tadını anlatamazdı. Sonunda gözlerini açtı. Bir yol vardı. Upuzun bir yol. Bu yolun da sonunda ışık vardı. Saat 14:00. bi’ kız gelir. “Merhaba.” dedi, oda selam verdi. Kalbi kırıktı. Sinirliydi kıza. Hiçbir şey yapmamışken çekip gitmişti. “İyi misin?” diye sordu, çok mu önemliydi onun için. “Neden böyle yapıyorsun?” dedi. “Neden mi? … Neden mi? Asıl sen cevap ver, neden? N’aptım sana ben? Sana göre koca bi’ hiç, değil mi? Dertlerini ben dinledim, kötü zamanlarında yüzüne gülücükler konduran bendim, yanımda ağladın kaç kere. Bunlara rağmen defolup gittin. Ben seni umursuyordum, seni düşünüyordum ama ne olursa olsun herhangi bir amaç peşinden koşmadım. Benim ol diye herhangi bir adım atmadım. Uzaktan izlemekle yetindim. Evet ile hayır arasındaki farkı biliyordum. Sadece arkadaşlığını istedim, başka bir şey istedim mi? Sadece arkadaşlığını… Ne yaptın peki? Onu bile veremedin bana. Defolup gittin. Artık istemiyorum. Eski; salak ama mutlu insan olmak istiyorum. Git…” Arkasını döner ve gider, peşinde yaşlı bir çift göz bırakmıştır. Sadece yürür, hızlı hızlı. Hiç duygu kalmamıştır içinde. Onu bir daha sevemeyeceğini biliyordu. Sadece yürüyordu. Sağına soluna bakmadan, daha kırmızıdayken ışık karşıya geçer. Bir korna sesi işitir. Bir kaza olur.

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz