 |
|
||||||||
| Şiirler ve Yazılar Beğendiğimiz yada yazdığımız şiir ve yazıları burada paylaşabiliriz. |
 |
| Seçenekler | Stil |
04-19-2008, 23:47
|
#1 |
bir kadın vardı...
 Küçük bir erkek çocuk, annesine sordu: "Niçin ağlıyorsun?" "Çünkü ben kadınım." Diye cevapladı annesi. "Anlamadım!" dedi çocuk. Annesi, çocuğu kucaklayıp "Hiç bir zaman anlayamayacaksın!" dedi. Babasına "Baba, annem niçin ağlıyor?" diye sordu. Babanın cevabı: "Bütün kadınlar sebepsiz ağlayabilen yapıdadır" oldu. Küçük çocuk büyüdü, yetişkin adam oldu, halâ kadınların niçin ağladıklarını keşfedemedi. Nihayet öldükten sonra cennete gittiğinde Allah'a sordu. " Allahım !" dedi: "Kadınlar niçin bu kadar kolay ağlayabiliyorlar?" Allah:"Ben kadınları özel yarattım! Tüm yaşamın ağırlığını taşıyabilecek kuvvette olmasına rağmen başkalarına teselli verecek kadar yumuşak omuzlar, doğumun acısına olduğu kadar doğurdukları evlatlarının nankörlüğüne dayanabilecek iç kuvvetini verdim. Başkalarının kuvvetinin kalmadığında; devam edecek azmi, ailesinin hastalığında; yorgunluğa pabuç bıraktırmayacak kudreti verdim. Her türlü şart altında, hatta kendilerini çok kötü incitseler de, çocuklarını sevmek duygusallığını verdim. Bu duygusallık her yaştaki çocuklarının yaralarını sarmalarına, sorunlarını dinleyip paylaşmalarına yardım ediyor. Kocalarını tüm kusurlarıyla sevmek kuvvetini verdim. Onlara iyi bir kocanın eşini asla incitmeyeceğini fakat bazen destek ve kuvvetini deneyecek davranışlarda bulunacağını anlayacak duyarlı bir zeka verdim. Tek zayıflık olarak kadınlara bir gözyaşı verdim... Tamamen kendilerinin sahip oldukları, ihtiyaçları olduğunda kullanmak üzere. İnsanlık için bir gözyaşı..." diye cevapladı... Kadını güzel yapan şey ne saçı, ne vücudu, ne de kendini ne şekilde taşıdığıdır. Kadını esas güzel yapan sevgisini paylaşabilmesi, fedakarlığı, sorumluluğu, anlayışı, sadece bilgiye değil aynı zamanda kalbe de yönelik aklıdır Bir kadın vardı... Mazbut yaşamı,sadeliğiyle Yemekler yapardı lezizz Bereketli eliyle... Bir kadın vardı... Herşeyiydi çocukları. Canı burnunda sefalette, Acıyla doğurmuştu onları... Bir kadın vardı... Şaşalı debdebeli davetlere rest çekip. Ömrünü çocuklarına hasredip Yoklukla savaştı Saçını süpürge edip... Bir kadın vardı... Temizlik,çamaşır,ütü,pazar,çarşı. Çalışıp çabaladı yaşamını karartıp, Bu acımasız kahpe dünyaya karşı... Bir kadın vardı... Annesinin çektikleri yüreğini yakardı. Hoşlanmazdı onun bir lokma bir hırka felsefesinden. İdeali okuyup çoook zengin olmaktı... Ve ona harika bir yaşam sunmaktı... Yazık ki.! okuyamadı... Aşık oldu bir adama vardı, Evinin kadını çocukların anası oldu Yetişmişti yavruları gururlu... Oh.çekip oturacaktı köşesinde huzurlu. Bir kadın vardı... O artık bir duldu,buna inanamıyordu Acısını paylaşıp yaşayamadan, Kendini yaşlılar evinde buldu. Onu oraya bırakan iki çocuğuydu... |
|
|
|
|
|
|
|
|
04-20-2008, 01:50
|
#2 |
|
saol yazı ilginc
 |
|
|
|
|
|
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
