Ben Büyüdüm Farkında mısın?

**Hasret** · 02-27-2009, 16:54

Baba! Sen görmeyeli ben büyüdüm. Çok şeyler yaşadım ama hangi birini anlatsam ki. Anlatmaya zamanımız yetmez zaten çünkü biz hiçbir zaman seninle o kadar uzun zaman geçirmedik. Hep başkaları oldu aramızda. Biz hiçbir zaman baba kız olmayı beceremedik.
Sen beni bırakıp gittiğinde ben daha 9 yaşındaydım. Çok ufaktım, çok korunmasız ve en önemlisi de sana muhtaçtım. Ama sen bunu umursamadın. Gerçekten çok acı verici, bunu anlayabilir misin? Senin beni umursamadığın her günde ben gözyaşı döküyordum. Sen bunların hiçbir zaman farkında olmadın çünkü sen orda çok mutlusun. Hayatına sokup beni geri plana atarken hiç düşünmedin. Ağzından çıkan her kelimenin beni nasılda derinden yaraladığını bilemedin. Yahut bildin ama umursamadın. Hep baktım çevreme babalar çocuklarına nasıl davranıyormuş diye inceledim ve imrendim. Kendime hep telkinlerde bulundum. Üzerinden yıllar geçti umursama artık o adamı diye. Ama olmuyor. Eksikliğinin acısı hala ilk günkü gibi.
En çok neyi merak ediyorum biliyor musun? Kaçırdığın yıllar için acı çekiyor musun? Yada merak ediyor musun nasıl büyüdüğümü? Hiç düşündün mü kızım ne yapıyor diye?
Sana kısaca anlatman gerekirse baba;
9 yaşında yeni hayatımı kavrayabilme ve ayak uydurabilme çabaları içersindeydim. Tüm bunları yaparken seni de çok özlüyordum. Geceleri dua ediyordum her şey eskisi gibi olsun diye. Çünkü ben bir aileye muhtaçtım.
10 yaşında hala yeni hayatıma alışamamıştım. Geceleri, evimizdeki akşam sohbetlerinin hayalini kurarak uyuyordum. Zaman zamanda ağlıyordum. Hıçkırıklarım duyulmasın diye kafamı yastığa gömüp gözyaşlarımla yastığımı ıslatıyorum.
11 12 13 yaşında alışıyor gibi görünüyordum ama alışamıyordum. Tabi bu arada herkesin gözünden kaçan bir şey vardı. Ruh halim gitgide kötüye gidiyordu. He birde bu zaman zarfı içinde senin evlendiğini öğrendim. Beni zerre kadar umursayıp da hayatımızdaki bu değişikliği acı bir şekilde öğrenmiş oldum.
14 yaşımda liseye başladım. Ama sen o gün arayıp okulumda ilk günümün nasıl geçtiğini sormadın. Bunu tüm gece boyunca beklemiştim hâlbuki.
16 yaşımda sınıfta kaldım. Ve senin gözünde bir aptaldım artık. Ama hiç sormadın başımdan geçenleri. Ne zor bir sene yaşadığımı, hayatımdaki kayıpları. Hiçbirini bilmiyordun. Ben bana her zaman yakın olan insanları bir bir kaybederken sen düzenini oturtmuş mutlu mesut yaşıyordun.
17 yaşımda aşık oldum. Aşık olduğum kişide senin sıcaklığını aradım. Ama senin gibi oda beni terk etti.
Ve şuan 18 yaşındayım yaşayıp gidiyorum baba. Seni özlediğimde yastığımın altındaki resmimize bakıyorum. O resimde sen annem ve ben varım. Üçümüzün bir arada çekindiği ilk ve tek resim. Gözüm gibi saklıyorum baba. Yoksa senle nasıl hasret gideririm.
Bunu hiç hak etmiyorsun ama seni seviyorum baba…

02-27-2009, 16:54	#1
Kullanıcı Adı Hasret	Ben Büyüdüm Farkında mısın? Baba! Sen görmeyeli ben büyüdüm. Çok şeyler yaşadım ama hangi birini anlatsam ki. Anlatmaya zamanımız yetmez zaten çünkü biz hiçbir zaman seninle o kadar uzun zaman geçirmedik. Hep başkaları oldu aramızda. Biz hiçbir zaman baba kız olmayı beceremedik. Sen beni bırakıp gittiğinde ben daha 9 yaşındaydım. Çok ufaktım, çok korunmasız ve en önemlisi de sana muhtaçtım. Ama sen bunu umursamadın. Gerçekten çok acı verici, bunu anlayabilir misin? Senin beni umursamadığın her günde ben gözyaşı döküyordum. Sen bunların hiçbir zaman farkında olmadın çünkü sen orda çok mutlusun. Hayatına sokup beni geri plana atarken hiç düşünmedin. Ağzından çıkan her kelimenin beni nasılda derinden yaraladığını bilemedin. Yahut bildin ama umursamadın. Hep baktım çevreme babalar çocuklarına nasıl davranıyormuş diye inceledim ve imrendim. Kendime hep telkinlerde bulundum. Üzerinden yıllar geçti umursama artık o adamı diye. Ama olmuyor. Eksikliğinin acısı hala ilk günkü gibi. En çok neyi merak ediyorum biliyor musun? Kaçırdığın yıllar için acı çekiyor musun? Yada merak ediyor musun nasıl büyüdüğümü? Hiç düşündün mü kızım ne yapıyor diye? Sana kısaca anlatman gerekirse baba; 9 yaşında yeni hayatımı kavrayabilme ve ayak uydurabilme çabaları içersindeydim. Tüm bunları yaparken seni de çok özlüyordum. Geceleri dua ediyordum her şey eskisi gibi olsun diye. Çünkü ben bir aileye muhtaçtım. 10 yaşında hala yeni hayatıma alışamamıştım. Geceleri, evimizdeki akşam sohbetlerinin hayalini kurarak uyuyordum. Zaman zamanda ağlıyordum. Hıçkırıklarım duyulmasın diye kafamı yastığa gömüp gözyaşlarımla yastığımı ıslatıyorum. 11 12 13 yaşında alışıyor gibi görünüyordum ama alışamıyordum. Tabi bu arada herkesin gözünden kaçan bir şey vardı. Ruh halim gitgide kötüye gidiyordu. He birde bu zaman zarfı içinde senin evlendiğini öğrendim. Beni zerre kadar umursayıp da hayatımızdaki bu değişikliği acı bir şekilde öğrenmiş oldum. 14 yaşımda liseye başladım. Ama sen o gün arayıp okulumda ilk günümün nasıl geçtiğini sormadın. Bunu tüm gece boyunca beklemiştim hâlbuki. 16 yaşımda sınıfta kaldım. Ve senin gözünde bir aptaldım artık. Ama hiç sormadın başımdan geçenleri. Ne zor bir sene yaşadığımı, hayatımdaki kayıpları. Hiçbirini bilmiyordun. Ben bana her zaman yakın olan insanları bir bir kaybederken sen düzenini oturtmuş mutlu mesut yaşıyordun. 17 yaşımda aşık oldum. Aşık olduğum kişide senin sıcaklığını aradım. Ama senin gibi oda beni terk etti. Ve şuan 18 yaşındayım yaşayıp gidiyorum baba. Seni özlediğimde yastığımın altındaki resmimize bakıyorum. O resimde sen annem ve ben varım. Üçümüzün bir arada çekindiği ilk ve tek resim. Gözüm gibi saklıyorum baba. Yoksa senle nasıl hasret gideririm. Bunu hiç hak etmiyorsun ama seni seviyorum baba…

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz