Bankaların timsahlığı ve kredi kartı aidatı

**ALONE53** · 07-01-2009, 15:35

Kamuoyunda uzun süredir tartışılan kredi kartı borçlarının yeniden yapılandırılmasına ilişkin düzenleme TBMM'den geçti ve bankaların, kredi kartı kullanım bedeli adı altında ücret alamayacağına ilişkin önerge yasalaştı. Öte yandan, DTP milletvekili Hasip Kaplan, Genel Kurul'daki görüşmeler esnasında yüksek kart faizlerini protesto etmek için kürsüde kredi kartını kesti.
Türk bankaları, 1980 öncesinde işlerini otomatiğe bağlamıştı. Yurtdışından döviz kredisi alıyor, bunu liraya çevirdikten sonra Hazine bonosuna yatırıyorlar, böylece faiz-kur makasından yararlanarak gelir sağlıyorlardı. Böylesine kolay kazanç sebebiyle Türk ekonomisinin bel kemiği olmasına rağmen KOBİ'lerin finansmanına burun kıvırdılar, onlara hizmet götürmediler.

Ancak saadet zinciri, ilk devalüasyonla beraber kırıldı, dövizde açık pozisyonda yakalanan bankalarımız muazzam kambiyo zararlarına uğradı. Sonuçta, 21 banka tamamen basiretsiz yönetimlerinden dolayı iflas etti. Bankalarımız, yaraları devlet tarafından sarıldıktan hemen sonra bu kez kredi kartı işine sarıldı. Kimisine iyilikle, kimisine zorla olmak üzere herkesi kart müşterisi yapmak, gişe memurundan şube müdürüne kadar herkesin neredeyse tek işi haline geldi.

İşin kötüsü, bankalarımız kredi kartı işlemlerinde iş hayatının yaygın bir deyimiyle timsahça hareket etmeyi yeğledi. Yani, sadece kendi menfaatlerini düşünüp müşteriyi ne hale getirdiklerini umursamadılar. Öylesine ki, asırların ürünü olan en temel bankacılık ilkelerini fütursuzca çiğnediler.

Mesela, bankacılık ve finansın bir numaralı ilkesi olan, risk/getiri rasyosu, bankaların kart uygulamasında adeta tersyüz edildi. Şöyle ki; bir mali işlemde risk ne kadar yüksekse getiri imkanı da aynı ölçüde yüksektir. Tersine, risk seviyesi düşük işlerin muhtemel getirisi de düşüktür. Banka ve finansın bu kuralı aynı zamanda akla mantığa tamamen uygun olduğu gibi, ahlaken de kabul edilebilir nitelikte. Çünkü kredi değerliliği düşük olanın yüksek fiyat ödemesi, buna mukabil kredi değerliliği yüksek olanın düşük faiz oranına tabi tutulması, etik olarak da rahatça savunulabilir bir argümandır.

Halbuki, bankalar, maaşı olduğunu saptadıkları müşteri adayına emrivaki şeklinde kart veriyor, almak istemeyeni adeta zorla ikna ediyor, başka bir deyimle söz konusu kimseye kart yoluyla kredi açılmasını düşük riskli bir işlem olarak nitelendiriyor. Öyleyse, yalvar yakar kazanılan böyle bir müşteriye, düşük bir faiz oranı uygulamak gerekmez mi? Gelin görün ki, bankalar ikna edene kadar kral muamelesi yaptıkları müşteriyi, sonradan yolunacak kaz olarak görmekten hiç çekinmedi, çekinmiyor. Kısaca, banka her kredi kartı müşterisine riski yüksekmiş gibi muamele yaparak, aşırı faiz oranı tatbik etmekte.

Hasip Kaplan'ın çarpıcı davranışından anlaşılıyor ki, bankalar TBMM üyeliği hak ve şerefini kazanmış insanlara dahi ancak batakçılara reva görülecek faiz oranlarını uygun görüyor. Bankalarımızın bir türlü kavrayamadığı husus şu: Başkalarının itibarını düşünmedikleri sürece, kendileri de milletimiz gözünde itibar ve güven kaybına uğruyor. Kaybedilen güvenin geri kazanılması o kadar zor ki...

Kredi kartı aidatında da bankalar kendi lehlerine tutarsız hareket etti. Hiçbir talebi olmayan insanların adresine kart gönderip sonra da 'hadi, bunun ücretini öde' demek nasıl savunulabilir?

Aslında, bankacılık, kanundan ziyade gelenek ve görenek işidir. Kredi kartı gibi Türkiye'nin sorunları arasında ufak sayılacak bir meselede, ülkemizin koskoca yasama organının halkı bankalardan korumak adına devreye girmesi, BDDK ve Türkiye Bankalar Birliği yöneticileri açısından düşündürücü olsa gerek
SAMİ USLU
http://www.zaman.com.tr/yazar.do?yazino=863089

07-01-2009, 15:35	#1
Kullanıcı Adı ALONE53	Bankaların timsahlığı ve kredi kartı aidatı Kamuoyunda uzun süredir tartışılan kredi kartı borçlarının yeniden yapılandırılmasına ilişkin düzenleme TBMM'den geçti ve bankaların, kredi kartı kullanım bedeli adı altında ücret alamayacağına ilişkin önerge yasalaştı. Öte yandan, DTP milletvekili Hasip Kaplan, Genel Kurul'daki görüşmeler esnasında yüksek kart faizlerini protesto etmek için kürsüde kredi kartını kesti. Türk bankaları, 1980 öncesinde işlerini otomatiğe bağlamıştı. Yurtdışından döviz kredisi alıyor, bunu liraya çevirdikten sonra Hazine bonosuna yatırıyorlar, böylece faiz-kur makasından yararlanarak gelir sağlıyorlardı. Böylesine kolay kazanç sebebiyle Türk ekonomisinin bel kemiği olmasına rağmen KOBİ'lerin finansmanına burun kıvırdılar, onlara hizmet götürmediler. Ancak saadet zinciri, ilk devalüasyonla beraber kırıldı, dövizde açık pozisyonda yakalanan bankalarımız muazzam kambiyo zararlarına uğradı. Sonuçta, 21 banka tamamen basiretsiz yönetimlerinden dolayı iflas etti. Bankalarımız, yaraları devlet tarafından sarıldıktan hemen sonra bu kez kredi kartı işine sarıldı. Kimisine iyilikle, kimisine zorla olmak üzere herkesi kart müşterisi yapmak, gişe memurundan şube müdürüne kadar herkesin neredeyse tek işi haline geldi. İşin kötüsü, bankalarımız kredi kartı işlemlerinde iş hayatının yaygın bir deyimiyle timsahça hareket etmeyi yeğledi. Yani, sadece kendi menfaatlerini düşünüp müşteriyi ne hale getirdiklerini umursamadılar. Öylesine ki, asırların ürünü olan en temel bankacılık ilkelerini fütursuzca çiğnediler. Mesela, bankacılık ve finansın bir numaralı ilkesi olan, risk/getiri rasyosu, bankaların kart uygulamasında adeta tersyüz edildi. Şöyle ki; bir mali işlemde risk ne kadar yüksekse getiri imkanı da aynı ölçüde yüksektir. Tersine, risk seviyesi düşük işlerin muhtemel getirisi de düşüktür. Banka ve finansın bu kuralı aynı zamanda akla mantığa tamamen uygun olduğu gibi, ahlaken de kabul edilebilir nitelikte. Çünkü kredi değerliliği düşük olanın yüksek fiyat ödemesi, buna mukabil kredi değerliliği yüksek olanın düşük faiz oranına tabi tutulması, etik olarak da rahatça savunulabilir bir argümandır. Halbuki, bankalar, maaşı olduğunu saptadıkları müşteri adayına emrivaki şeklinde kart veriyor, almak istemeyeni adeta zorla ikna ediyor, başka bir deyimle söz konusu kimseye kart yoluyla kredi açılmasını düşük riskli bir işlem olarak nitelendiriyor. Öyleyse, yalvar yakar kazanılan böyle bir müşteriye, düşük bir faiz oranı uygulamak gerekmez mi? Gelin görün ki, bankalar ikna edene kadar kral muamelesi yaptıkları müşteriyi, sonradan yolunacak kaz olarak görmekten hiç çekinmedi, çekinmiyor. Kısaca, banka her kredi kartı müşterisine riski yüksekmiş gibi muamele yaparak, aşırı faiz oranı tatbik etmekte. Hasip Kaplan'ın çarpıcı davranışından anlaşılıyor ki, bankalar TBMM üyeliği hak ve şerefini kazanmış insanlara dahi ancak batakçılara reva görülecek faiz oranlarını uygun görüyor. Bankalarımızın bir türlü kavrayamadığı husus şu: Başkalarının itibarını düşünmedikleri sürece, kendileri de milletimiz gözünde itibar ve güven kaybına uğruyor. Kaybedilen güvenin geri kazanılması o kadar zor ki... Kredi kartı aidatında da bankalar kendi lehlerine tutarsız hareket etti. Hiçbir talebi olmayan insanların adresine kart gönderip sonra da 'hadi, bunun ücretini öde' demek nasıl savunulabilir? Aslında, bankacılık, kanundan ziyade gelenek ve görenek işidir. Kredi kartı gibi Türkiye'nin sorunları arasında ufak sayılacak bir meselede, ülkemizin koskoca yasama organının halkı bankalardan korumak adına devreye girmesi, BDDK ve Türkiye Bankalar Birliği yöneticileri açısından düşündürücü olsa gerek SAMİ USLU http://www.zaman.com.tr/yazar.do?yazino=863089

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)

Kullanıcı ismi		Beni hatırla
Şifreniz