 |
07-06-2008, 00:14
|
#1 |
Aşkın En Son Hali
Kurulacak cümle kalmamış, hepsi kırık dökük ve yaralı. Yüreğe, yeşertecek
yağmurlar yerine, köze dönmüş darbeler damlıyor… Hala umudum var derken, hala ümit kesmemişken insanlığımdan… henüz pes etmemişken, gelsin diyorum. Bulayım istiyorum, öz olanı..sözü söz, yüzü tek olanı. Son gayretlerdeyim… bitti bitecek hallerdeyim. Karanlığa düşecek, ışığı yitecek demlerdeyim. Bu aşkın son hali… Son rengi bu gökkuşağının.. ağıt olup türküye düştüğü andır bu sevdanın Ne derse desin dilim, hangi cümle anlatır beni... hangi kuytuya ışır umut, nasıl bulunur sana çıkan yol… Gidip dokunur birine..birilerine. Sen olmayan… sen gibi anlayan... ama bir “sen” varsın uzandığım… anlatamadığım başkalarına… gittin ya… ondandır gecikmişliği ellerimin, gözlerimin yorgunluğu ondandır Halsizliğim, her adımda biraz daha uzaklaşmak…biraz daha sarsılmak. İçimin yıkıntılarından derbederliğim…sersefilliğim. Boğazımı sıkan yağlı bir ilmik suskunluğum Hangi şehirde yürüyorsun şimdi.. kime doğru adımların. Buldun mu rengini, gülümsedi mi yüreğin.. sevdin mi? Düştü yine… bir parçam daha sıyrıldı en derinimden, sol yerimden. Öyle sessiz ve soluk… yitmişti rengi, son sözde boğulmuştu. Düştü öylesine… Duyamazdın… duymadın. Düştüğü yerde değildi yüreğin… Kaybettim… biraz daha kaybettim… bir kez daha… bir daha… daha… daha |
|
|
|
|
|
|
|
|
07-06-2008, 00:42
|
#2 | |
Alıntı:
 |
||
|
|
|
|
07-06-2008, 14:29
|
#3 | |
|
Alıntı:
emeğine sağlık çok güzel olmuş |
||
|
|
|
 |
| Konuyu Toplam 2 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 2 Misafir) | |
|
|
Normal
