..::duyguseli::..
11-13-2008, 04:47
Sarıkamış’ta esir edilen Türk subayları, askerlerle karışık bir şekilde hayvanlara mahsus vagonlar içerisinde Tiflis’e kadar götürüldüler. Tiflis’te 4 kişilik mevkilere 13 subay oturtulmak şartı ile ayrı bir trene alındılar… Rütbesiz askerleri 30 kişilik vagonlara 50-60 kişi istif ederek Sibirya’nın en uzak ve en soğuk bölgesine sevk ettiler.
Yaklaşık iki ay süren yolculuk esnasında açlık, bakımsızlık ve tedavi imkanından yoksunluk yüzünden esirlerini yüzde elliden fazlası yollarda şehit edildi. Askerler ayakta ancak durabildikleri vagonlarda günlerce yolculuk ettiler. Yolculuk esnasında vagonların açılmasına izin verilmiyordu. Tuvaletin bulunmadığı vagonlarda, kokunun şiddeti dayanılacak gibi değildi. Pislikten kaynaklanan tifüs vakası salgın hale gelmişti. Esirlerden her gün dördü beşi ölüyordu. Cenazeler üç-dört gün vagonlarda bekletiliyor, daha sonra da dağ başlarına atılıyordu. Her birinde 40-50 esirin bulunduğu iki vagon, kapıları kilitlenerek tiza istasyonuna terk edilmiş, günler süren yürek parçalayan feryatlarına kimse kulak vermemiş, açılık ve susuzluktan esirlerin tamamı şehit olmuştur. Bu cinayetten eser bırakmak istemeyen Ruslar daha sonra bu vagonları ateşe vermişlerdir.
Sarıkamış’ta esir edilen Türk askerlerinin sevkini İsveç kızıl-haç müfettişi Graf Londrof şu satırlarla anlatıyordu: ‘İzdihamdan, kokudan yanlarına varılmayan, kapıları kilitli ve içerisi tıka basa Osmanlı esirleri ile doldu büyük bir trene 1915 Ocak ayının sonunda Sirzan istasyonuna geldi. İçindeki esirler çökük, elmacık kemikleri dışarı fırlamış, kımıldayamayacak kadar yorgun ve kuvvetten düşmüş, elbisesiz, ayakları çıplak, kainatta mevcut bütün bulaşıcı hastalıklara müptela bir haldeydi. Bu feci manzara insanların yüzlerini kızartacak ve kalplerini sızlatacak derecedeydi…’
Elveda Osmanlı Adlı kitaptan bir alıntı.
__________________
Yaklaşık iki ay süren yolculuk esnasında açlık, bakımsızlık ve tedavi imkanından yoksunluk yüzünden esirlerini yüzde elliden fazlası yollarda şehit edildi. Askerler ayakta ancak durabildikleri vagonlarda günlerce yolculuk ettiler. Yolculuk esnasında vagonların açılmasına izin verilmiyordu. Tuvaletin bulunmadığı vagonlarda, kokunun şiddeti dayanılacak gibi değildi. Pislikten kaynaklanan tifüs vakası salgın hale gelmişti. Esirlerden her gün dördü beşi ölüyordu. Cenazeler üç-dört gün vagonlarda bekletiliyor, daha sonra da dağ başlarına atılıyordu. Her birinde 40-50 esirin bulunduğu iki vagon, kapıları kilitlenerek tiza istasyonuna terk edilmiş, günler süren yürek parçalayan feryatlarına kimse kulak vermemiş, açılık ve susuzluktan esirlerin tamamı şehit olmuştur. Bu cinayetten eser bırakmak istemeyen Ruslar daha sonra bu vagonları ateşe vermişlerdir.
Sarıkamış’ta esir edilen Türk askerlerinin sevkini İsveç kızıl-haç müfettişi Graf Londrof şu satırlarla anlatıyordu: ‘İzdihamdan, kokudan yanlarına varılmayan, kapıları kilitli ve içerisi tıka basa Osmanlı esirleri ile doldu büyük bir trene 1915 Ocak ayının sonunda Sirzan istasyonuna geldi. İçindeki esirler çökük, elmacık kemikleri dışarı fırlamış, kımıldayamayacak kadar yorgun ve kuvvetten düşmüş, elbisesiz, ayakları çıplak, kainatta mevcut bütün bulaşıcı hastalıklara müptela bir haldeydi. Bu feci manzara insanların yüzlerini kızartacak ve kalplerini sızlatacak derecedeydi…’
Elveda Osmanlı Adlı kitaptan bir alıntı.
__________________